Ο πατήρ Παΐσιος μού είπε

Το γέροντα, τον πατέρα Παΐσιο, τον γνώριζα πάνω από δώδεκα χρόνια. Αυτός με έκανε συνειδητό ορθόδοξο χριστιανό. Αυτός οδήγησε τα βήματά μου μέσα στην Εκκλησία αλλά και μέσα στη ζωή. Αυτός με συμβούλευε για κάθε θέμα της ζωής μου.

Είχα την ευλογία να ζήσω στο Άγιον Όρος πάνω από επτά χρόνια. Τα πέντε ως καθηγητής της Αθωνιάδας Σχολής και άλλα δύο περίπου μαθαίνοντας αγιογραφία. Ήθελα να είμαι κοντά στο γέροντα. Από τότε που τον γνώρισα δεν ξεκόλλησα από δίπλα του.

Συχνά έχω πει ότι με αγαπούσε πιο πολύ και από τη μάννα μου. Ας με συγχωρέσει η μάννα μου, που πολύ μ' αγαπάει, αλλά ο γέροντας ξεπερνούσε τα κοινά ανθρώπινα μέτρα. Η αγάπη του ήταν θεϊκή, πνευματική.

Ο πατήρ Παΐσιος μού φέρθηκε σαν πατέρας και κάτι παραπάνω. Εγώ όμως νοιώθω σαν "άσωτος υιός". Δεν τολμώ να τον ονομάσω "πατέρα μου" ή να πω ότι ήμουν "πνευματικοπαίδι του". Ο λόγος; Δεν του μοιάζω σε τίποτα! Δεν έχω το φιλότιμο να τον μιμηθώ στην αρετή του! Έχει λεχθεί "Αν θέλετε να με ονομάζετε πατέρα, να μιμείσθε τα έργα μου". Λοιπόν; Τον μιμούμαι τον π. Παΐσιο; Όχι! Άρα δεν έχω δικαίωμα να τον ονομάσω πατέρα. Άλλο πράγμα η αρετή του γέροντα και άλλο η μικροψυχία μου.

Αρκετές φορές, μετά τις συζητήσεις μας, κατέγραψα τις συμβουλές του, για να μην τις ξεχάσω. Τις περισσότερες τις κατέγραφα αμέσως μετά, με τα ίδια ακριβώς λόγια του Γέροντα, άλλες μετά από λίγες ώρες, και άλλες μετά από μία ή δύο μέρες. Σε πολλές απ' αυτές είχα την πρόνοια να σημειώσω και την ημερομηνία που έγιναν· συνήθως δε, σε κάποια επίσκεψή μου στο κελλί του ή μετά το τέλος κάποιας αγρυπνίας που πολλές φορές βρίσκαμε την ευκαιρία να τον ερωτήσουμε.

Σήμερα, μετά το θάνατο του γέροντα, θεωρώ καθήκον μου να μεταφέρω τις συμβουλές του στους Χριστιανούς αδελφούς μου. Πιστεύω ότι πολλοί θα θελήσουν να τις κάνουν πράξη και έτσι θα ωφεληθούν πολύ περισσότερο από μένα. Μακάριοι είναι αυτοί που εφαρμόζουν το λόγο και όχι αυτοί που μόνο τον ακούν ή τον διαβάζουν.