Ταξίδι στο Φως

Προχωρημένη άνοιξη. Μάης μήνας· μήνας των λουλουδιών και των αρωμάτων. Ώρα δειλινού στο νοσοκομείο. Το επισκεπτήριο τελειώνει, η κίνηση αραιώνει, μόνο οι θεραπείες συνεχίζονται, ακολουθώντας ευλαβικά τις οδηγίες των θεραπώντων γιατρών, ανοίγοντας μια χαραμάδα στην ελπίδα· μήπως;...

Ο Βασίλης κάθεται σε μια καρέκλα, παρατηρεί την ελάχιστη κίνηση του διαδρόμου, τα μάτια του ανιχνεύουν, διαβάζουν... "Θα 'θελα, αν ζήσω, να γράψω κάτι γι' αυτή την εμπειρία". Χαμογελάει· "Πού θα αφιέρωνα ένα τέτοιο βιβλίο; Στους ασθενείς και σε αυτούς που περπατούν μαζί μας σ' αυτούς τους διαδρόμους. Αν δε ζήσω, θα 'θελα να το κάνεις εσύ".

Κι έτσι ειπώθηκε η πρώτη σκέψη, μια επιθυμία του που σφράγισε τον καιρό που ακολούθησε. Δεν λησμόνησα το αίτημα, αλλά η εμπειρία ξεπερνούσε τον λόγο. Πώς να διαχειριστείς τον λόγο και να κουμαντάρεις μέσα σου την εμπειρία; Ο χρόνος ήρθε ως πολύτιμος σύμμαχος και οι όποιες αναστολές μείνανε πίσω.

Μα ό,τι γράφτηκε δεν έχει να κάνει μόνο με την εκπλήρωση μιας επιθυμίας.Κάθε άνοιγμα απαιτεί τόλμη. Όσο πιο δύσκολο το άνοιγμα στη ζωή, τόσο πιο τολμηρό. Κι έτσι τόλμησα... Όχι από αφροσύνη, αλλά από αγάπη. Και απ' την ανάγκη να μοιραστώ, να "κοινωνήσω" μια σκέψη που πέρασε και καλλιεργήθηκε μέσα σ' αυτή την εμπειρία. Ως χρέος στο παιδί μου κι ως χρέος στον συνάνθρωπο, στον αδελφό. Ως χρέος και ως πρόταση, να τολμήσουμε το άνοιγμα.

Τα πρόσωπα που φανερώνονται είναι υπαρκτά, κοντινά, γνωστά, συνηθισμένα. Πρόσωπα που ανταποκρίθηκαν στην προσωπική τους κλήση και που πολλά απ' αυτά περπατήσανε μαζί μας στους διαδρόμους.

Ευχαριστώ τους εκδότες που ανέλαβαν με συγκίνηση να δημοσιοποιήσουν το εγχείρημα και να κοινοποιήσουν την πρόταση αυτή.

Έχοντας επίγνωση της προσωπικής μου ανεπάρκειας αλλά και της δυσκολίας της προσπάθειας αυτής, ακουμπώ στην ευμενή διάθεση των αναγνωστών και συνοδοιπόρων στους δρόμους που μας έταξε η ζωή, ή καλύτερα η αγαθή πρόνοια του Θεού, ώστε το μήνυμα που περιέχει αυτή η διαδρομή να βρει "ευήκοα ώτα" και καρδιές ανοιχτές.

Η μνήμη είναι ανάμνηση· είναι κι ανάσταση και πτώση· όταν σεργιανάς στα μονοπάτια της δεν γνωρίζεις τον προορισμό, ούτε τον σκοπό ούτε το νόημα. Κι αυτό έχει οπωσδήποτε τη γοητεία του.

Η μνήμη μπορεί να γίνει δύναμη μπορεί κι αδυναμία. Τι μπορεί να ανακόψει τη δύναμή της; Το παρόν; Το όνειρο του μέλλοντος; Θα ήθελα να είχα μνήμη δυνατή, μην ξεχαστώ, να μην ξεχάσω ποτέ. Να θυμάμαι τα ασήμαντα, τα καθημερινά που έφτιαξαν την υπέροχη σύνθεσή σου, τα καθημερινά που ήσουν εσύ.

Σ' εσένα ανακάλυψα πόσο σύνθετο είναι να είσαι απλός, πόσο μεγάλο να είσαι μικρός, πόσο εκκωφαντικό θόρυβο κάνει η σιωπή, σαν τον εκκωφαντικό θόρυβο της απουσίας σου, σαν την εκκωφαντική σιωπή της τελευταίας στιγμής...

Θα γράψω κάτι για εμένα. Δεν ξέρω αν θα είναι χρήσιμο σε άλλους. Θα είναι η μοναδική μου προσφορά, το μοναδικό μου δώρο...