Παρότι δεν συμμερίζομαι τις απόψεις του κ. Δημήτρη Νατσιού για τον Αδαμάντιο Κοραή, την κορυφαία μέχρι σήμερα μορφή των ελληνικών γραμμάτων, ωστόσο επί έτη πολλά παρακολουθώ και εκτιμώ την πνευματική του πορεία και πιστεύω ότι η δυναμική του παρουσία σε θέματα παιδείας έχει ταράξει τα λιμνασμένα, άρα και μολυσμένα, νερά με τα οποία υδρεύονται σήμερα τα παιδικά μυαλά.
Είχα διαβάσει το βιβλίο αυτό υπό μορφή τετρασέλιδων φυλλαδίων, τα οποία η πάνσεπτος Μονή του Οσίου Νικοδήμου, ο προμαχώνας του Πάικου, τυπώνει και διανέμει στους αναγνώστες των περιοδικών Της. Τώρα τα κείμενα αυτά παίρνουν μορφή βιβλίου. Από τυφέκιον χειρός γίνονται πυροβόλο. Διότι τα όσα γράφει ο Δημ. Νατσιός είναι κείμενα μάχης. Και ίσως να μην είναι τυχαίο που τα κείμενα αυτά γράφονται στο Κιλκίς, όπου έγινε προ 102 ετών η πολυδοξασμένη μάχη, η οποία απέσεισε από την Μακεδονία δούλιον ζυγόν 500 ετών.
Δυστυχώς νέος ζυγός -αυτή τη φορά πιο ύπουλος- επικάθεται πάνω στον Ελληνισμό. Ζυγός πνευματικός, μέσω μιας ύπουλης «παιδείας» που λειτουργεί ως ηλιθιοποιός διαδικασία. Πρώτα ηλιθιοποιεί τα παιδιά και ακολούθως τα ραγιοδοποιεί. Τα στειρώνει πνευματικά, ηθικά, εθνικά. Η λέξη Ελλάς και τα παράγωγά της είναι απόβλητα. Ίσως από σεβασμό προς την ιδιαιτερότητα! Δεν μπορεί, λέει, να είμαστε Έλληνες στην Ελλάδα, για να μην προσβάλλουμε τους αδελφούς μας μη… Έλληνες!
Μη χειρότερα! Δεν μπορούμε, λέει, να είμαστε ορθόδοξοι Χριστιανοί, για να μην προσβάλλουμε τους μη Χριστιανούς! Ούτε μπορούμε να προβάλλουμε ως πρότυπο τον νοικοκύρη, για να μην προσβάλλουμε τον ανοικόκυρο! Αύριο -αν και αυτό έχει αρχίσει από ένα μακρινό χθες- δεν θα μπορούμε να προβάλλουμε το φύλο μας, για να μην θίξουμε το αναδυόμενο σε παγκόσμια δύναμη μη… φύλον! Αύριο δεν θα τολμάμε να πούμε το «άρσεν ή θήλυ». Ούτε θα μπορούμε να μιλάμε για τουρκική σκλαβιά· θα μιλάμε για οθωμανική αγκαλιά! Για μουσουλμανική concordia…
Ο Νατσιός -και θα το πληρώσει αυτό, όπως το πλήρωσα κι εγώ- δεν διστάζει με τη γραφίδα του ως λόγχη και τη γλώσσα του ως μαστίγιο να επιτεθεί κατά των κακών υποκειμένων που «κοπροκρατούν» (το ρήμα του Ελύτη) το παιδευτικό μας μέλλον. Δεν διστάζει μαζί με τα κακά υποκείμενα να κτυπήσει τα κακά κείμενα, τα τόσο κακά που ούτε ο Όργουελ, όταν έγραφε το προφητικό «1984», μπορούσε να φαντασθεί. Μπορεί ο Κίσσινγκερ να μην είπε όσα λέγονται ότι είπε· αλλά στη χώρα μας όλα έγιναν όπως λέγεται ότι τα είπε! Κατεδαφίστηκαν τα βάθρα της κλασσικής μας παιδείας. Δυναμιτίσθηκε η γλώσσα μας ως την έσχατη μορφή της, την απλή Καθαρεύουσα και τη στρωτή Δημοτική. Τώρα πια τα παιδιά μαθαίνουν τα μιλάνε και να γράφουν «Γκρίνγκλις»! Η διδασκαλία των «Γκρίνγκλις» έχει αρχίσει σε μεγάλη ιδιωτική σχολή. Ο Θεός βοηθός!
Όταν έγραψα τα βιβλία μου «Αλαλία, ήτοι το σύγχρονο γλωσσικό μας πανόραμα» (1986) και «Αλεξία: Γλωσσικό δράμα με πολλές πράξεις» (1991), πάμπολλοι, που είχαν βολευτεί, με είπαν υπερβολικό και οι πλέον ειλικρινείς με είπαν… τρελό! Γιατί είναι τρέλα να λες αλήθειες σε τρελοκομείο! Και η Ελλάς είχε αρχίσει να γίνεται τρελοκομείο. Το είχε πει και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που διά του Γεωργίου Ράλλη άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για να μας πάρει ανεμοζάλη…
Ο Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος του πίνακα, δεν αρκείται στο διδακτικό έργο του. Γράφει, ομιλεί στο ραδιόφωνο και στην τηλοψία, βρίσκεται όπου γίνεται μάχη για θέματα παιδείας. Έχει κάνει «φύλλο και φτερό» όλα τα «σχολικά» βιβλία, που είναι δοχεία γέμοντα βλακείας! Όταν διαβάζεις τα κείμενα του Νατσιοόυ, έρχεται παραλλαγμένος ο στίχος του «εθνικιστή» (έτσι τον λένε) Σολωμού: «Και διαβάζοντας να κλαις». Το κλάμα από πίκρα δεν είναι ήττα· είναι καθαρτήριο νάμα. Και από αυτό το νάμα θα βγει αύριο μια παιδεία απαλλαγμένη από το ρύπο του κάλπικου προοδευτισμού. Χρειάζεται όμως να αυξηθούν οι «τρελοί» σαν τον Νατσιό. Έτσι θα έλθει η πνευματική λευτεριά στον τόπο αυτό. Λέει ο Γέρο Κολοκοτρώνης: «Όταν ξεκινήσαμε την Επανάσταση όλοι μάς έλεγαν τρελούς. Τώρα που πέτυχε μας λένε γνωστικούς»!
Ας μη μας πιάνει απελπισία για όσα «σαλά και ξεχασμένα», όπως μας λένε οι Πηλιορείτες, γίνονται στο χώρο της παιδείας μας. Από το χάλι της παιδείας ξεκίνησε και το χάλι της οικονομίας. Ξαναγυρίζω στον Κολοκοτρώνη: «Η ώρα η πιο σκοτεινή της νυκτός είναι λίγο πριν ξημερώσει». Θαρσείτε!
«Έσσεται ήμαρ» όπου τα όνειρα θα λάβουν εκδίκηση! Το υπουργείο κακοπαιδείας, εν τη απεράντω μωρία του, σχειδιάζει να κάνει όλα τα «σχολικά» ψηφιακά. Για να βγάλει ό,τι πατριωτικό και θρησκευτικό έχει απομείνει. Μακάρι! Το βιβλίο ποτέ δεν πεθαίνει! Τα παιδιά θα βλέπουν τα ψηφιακά για να παίρνουν τον αναγκαίο βαθμό, αλλ’ όταν θα θέλουν να στοχασθούν, να σκεφθούν, να ευαισθητοποιηθούν θα προσφεύγουν στο βιβλίο που δεν θα είναι προνόμιο του υπουργείου. Το σχολικό εγχειρίδιο μέχρι σήμερα ήταν εγχειρίδιο για το μυαλό των παιδιών. Αντί να το ακονίζει, το έκοβε σε λεπτές… φέτες!
Με ερώτησε κάποτε πονηρός δημοσιογράφος αν υπήρξε ποτέ Κρυφό Σχολειό. Του απάντησα επίσης πονηρά: «Δεν ξέρω αν υπήρξε στο παρελθόν· ξέρω όμως ότι υπάρχει στο παρόν και πιο έντονα θα υπάρξει στο μέλλον».
Κάποια μοναστήρια μας έχουν επωμιστεί τον ρόλο αυτό. Και πάνω εκεί, στο ηρωικό Πάικο, η Ιερά Μονή του Οσίου Νικοδήμου έχει μεταβληθεί σε νέες πνευματικές Θερμοπύλες. Μέσα στην αγάπη των Αγίων Πατέρων βρίσκει θαλπωρή ο Δημήτρης Νατσιός, βρίσκει σθένος πνευματικό για να μάχεται το επίσημο σκοτάδι και να γίνεται «lux veritatis».
Χαιρετώ τον δάσκαλο Νατσιό και εύχομαι ο βίος του να είναι μακρύς. Και το βιβλίο του καλοπερπάτητο. Οι ύβρεις που θα εισπράξει, θα είναι τα παράσημά του· οι πιο τιμητικές διακρίσεις!
Σαράντος Ι. Καργάκος
συγγραφέας-ιστορικός
ΥΓ. Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στη μνήμη του μεγάλου πατριώτη, του μεγάλου ιστοριογράφου, του μεγάλου Μακεδονομάχου Γεωργίου Παπαδημητρίου, που το σώμα του αναπαύεται στο «ταφείον» της Ιεράς Μονής του Οσίου Νικοδήμου. Η ψυχή του σκεπάζει προστατευτικά όλη την Μακεδονία…
English
German
Română
French
Login