Ερμηνεία στην Παλαιά Διαθήκη - Βασιλειών Γ'

Το βιβλίο Γ' Βασιλειών είναι το ενδέκατο κατά σειρά βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης. Στην Εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη ονομάζεται Α' Βασιλέων και παλαιά αποτελούσε μαζί με το Β' Βασιλέων -το Δ' Βασιλειών, κατά τους Ο'- ένα ενιαίο βιβλίο. Το Γ' Βασιλειών, το οποίο εξετάζουμε εδώ, μάς διηγείται την βασιλεία του Σολομώντος (962-952 π.Χ.), την διαίρεση του μεγάλου κράτους του σε δύο μικρότερα κράτη (922 π.Χ.) και την ιστορία των βασιλέων των δύο αυτών κρατών, του Ιούδα και του Ισραήλ, μέχρι τον θάνατο του βασιλέως Αχαάβ του βορείου βασιλείου (852 π.Χ.). 
Το Γ' Βασιλειών, είναι ένα ιστορικό-θεολογικό βιβλίο. Ο ιερός του συγγραφεύς δηλαδή, θεόπνευστος ων, διηγείται την ιστορία του λαού του Θεού, ανιχνεύοντας τις βαθύτερες πνευματικές αιτίες των ιστορικών γεγονότων και τον τελικό σκοπό της ιστορίας. Δεν γράφει μύθους, αλλά πραγματικά γεγονότα, πραγματική ιστορία, πολύ πριν τους μεγάλους αρχαίους Έλληνες ιστορικούς, αλλά έχει κατά νουν μία αντίληψη της ιστορίας πολύ διαφορετική από ό,τι ο κοσμικός ιστορικός. Η ιστορία κατ' αυτόν δεν είναι μία απλή εναλλαγή ιστορικών γεγονότων, επικράτησης του ισχυρότερου ή του ευφυέστερου ή τροπή των γεγονότων λόγω τυχαίων συγκυριών, άνευ βαθύτερου σκοπού, αλλά βαίνει βάσει ορισμένου σχεδίου από τον Θεό, ο Οποίος επιβλέπει τις πράξεις των ανθρώπων και οδηγεί τα πράγματα εκεί που Αυτός θέλει. Όποιος πράττει το αγαθό και το σύμφωνο με τους θείους νόμους, ανταμοίβεται με την θεία ευλογία, ενώ αντίθετα όποιος πράττει το πονηρό, τιμωρείται από τον Θεό και η ζωή του αργά ή γρήγορα καταστρέφεται. Ακόμη όμως και όταν οι άνθρωποι αποδεικνύονται ανάξιοι της κλήσεώς τους, το σχέδιο του Θεού δεν ακυρώνεται, αλλά εκπληρώνεται.
Πιο συγκεκριμένα, στο Γ' Βασιλειών βλέπουμε ότι, λόγω της ιδανικής βασιλείας του Δαυίδ, ο οποίος ακολούθησε πιστά τον Κύριο, ήλθε μία καταπληκτική ευημερία στο βασίλειο, όχι μόνο κατά την δική του βασιλεία, αλλά και κατά την βασιλεία του υιού του Σολομώντος. Το ισραηλιτικό βασίλειο των δώδεκα φυλών επί Σολομώντος όχι μόνο έφθασε στην μεγαλύτερη έκταση από όση είχε ποτέ (ούτε στο μέλλον δεν έφθασε ποτέ σε αυτά τα όρια), αλλά και ο πλούτος του βασιλέως και η ευημερία των κατοίκων του ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και έμεινε έκτοτε παροιμιώδης. Πού οφείλοντο όλα αυτά; Στο ότι οι άρχοντές του, Δαυίδ και Σολομών, έμειναν πιστοί στον Κύριο και ο Κύριος τους έδινε σοφία και σύνεση στο βαρύτατο έργο της διακυβέρνησης του κράτους. Αντιθέτως, όταν στο τέλος της ζωής του ο Σολομών έξέκλινε προς τα είδωλα, άρχισαν και πάλι τα επαναστατικά κινήματα στο κράτος και τελικώς επήλθε μετά από λίγο η διάσπαση.