Εξαήμερον Αγίου Αμβροσίου Μεδιολάνων

Ο εκδοτικός μας οίκος, συνεχίζοντας την έκδοση εκλεκτών πατερικών έργων σε μετάφραση, παραδίδει στο φιλόθεο αναγνωστικό κοινό το έργο του αγίου Αμβροσίου Μεδιολάνων (Μιλάνου) "Εις την Εξαήμερον" (Hexaemeron).

Ο άγιος Αμβρόσιος (339-397) θεωρείται η μεγαλύτερη εκκλησιαστική προσωπικότητα του 4ου αιώνος στη Δύση. Γεννημένος από αριστοκράτες χριστιανούς (ο πατέρας του κατείχε την υψηλή διοικητική θέση του επάρχου της Δ. Ευρώπης), έτυχε ευρυτάτης μορφώσεως, καθώς σπούδασε νομικά, ρητορική, φιλολογία (με ιδιαίτερη έμφαση στην ελληνική γλώσσα). Οι σπουδές του αυτές έμελλε να τον βοηθήσουν αργότερα σημαντικά στην άσκηση του επισκοπικού του έργου.

Αρχικά ο άγ. Αμβρόσιος ακολούθησε τη σταδιοδρομία του πατέρα του. Το 373/4 όμως, μετά το θάνατο του (αρειανού) αρχιεπισκόπου Μεδιολάνων Αυξεντίου, και ενώ δημιουργήθηκε μεγάλη αναταραχή στο εκκλησιαστικό πλήρωμα, ο Αμβρόσιος, που ως διοικητής παρουσιάστηκε για να κατευνάσει τα πνεύματα προτάθηκε από τους πιστούς (παρά τη θέλησή του) ως ο επόμενος αρχιεπίσκοπος.

Η προσφορά του αγ. Αμβροσίου στην όλη εκκλησιαστική ζωή της εποχής του είναι μεγάλη. Συνέβαλε τα μέγιστα στην αντιμετώπιση του αρειανισμού. Επέμεινε στερρώς στην ανάγκη της μη αναμίξεως του αυτοκράτορα στα εκκλησιαστικά πράγματα και του αυστηρού καθορισμού των ορίων των δύο εξουσιών. Συνέγραψε πλήθος κατηχητικών και ερμηνευτικών έργων (με κύρια πρότυπά του τους Πατέρες της Ανατολής), και συνέθεσε πολλούς ύμνους, που φέρουν το όνομά του (αμβροσιανοί ύμνοι). Ανέπτυξε πλούσιο φιλανθρωπικό έργο, αφού προηγουμένως είχε διαθέσει την -διόλου ευκαταφρόνητη- περιουσία του στους φτωχούς και στις εκκλησιαστικές ανάγκες.

Το έργο του "Εις την Εξαήμερον", που παρουσιάζεται εδώ, για πρώτη φορά σε ελληνική μετάφραση από τα λατινικά, αποτελείται από εννέα ομιλίες. Η εξάρτησή του από το ομώνυμο έργο του Μ. Βασιλείου είναι εμφανέστατη, τόσο ως προς τη δομή, όσο και ως προς το περιεχόμενο. Εξάρτηση φαίνεται να υπάρχει και από τους Ιππόλυτο και Ωριγένη. Επίσης, λαμβάνονται υπ΄όψιν και τα πορίσματα των φυσιογνωστικών εγχειριδίων της εποχής. Ωστόσο, παρά τις μικρές ή μεγάλες εξαρτήσεις, δεν λείπει η πρωτοτυπία και το προσωπικό ύφος του συγγραφέα, το οποίο φαίνεται ιδιαίτερα στο ποιητικό ένδυμα του λόγου.

Ο εκδότης