Άνθρωπος που δεν είναι ταπεινός δεν μπορεί να αγαπήσει. Ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης όπως τον έζησα

Λίγο πριν τα Γρεβενά, ο ανηφορικός δρόμος σκοτείνιασε για τα καλά. Η βροχή έκανε την άσφαλτο καθρέφτη και λίγο αργότερα προστέθηκε στο σκηνικό ομίχλη πυκνή. Ο προορισμός μου δεν έδειχνε να με προσκαλεί ιδιαίτερα. Μα στη Σιάτιστα με περίμενε κάποιος που διαθέτει περίσσευμα καλοσύνης, ικανό να αντισταθμίσει την κατήφεια του καιρού.

Είχα ζητήσει από τον Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλο να συναντηθούμε και να μου αφηγηθεί όσα ήξερε και θυμόταν από τον περίφημο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη, τον νεοανακηρυχθέντα Άγιο (και επισήμως) από τη Μητέρα Εκκλησία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ήξερα πως αυτά που επρόκειτο να ακούσω θα ήταν πολλά και πολύτιμα, διότι ο συνομιλητής μου έζησε τον Άγιο από κοντά για πάνω από είκοσι χρόνια. Είχα παρακαλέσει τον Μητροπολίτη να μου δώσει την άδεια να ηχογραφήσουμε τη συζήτησή μας και κατόπιν, το απομαγνητοφωνημένο κείμενο να εκδοθεί σε μορφή βιβλίου.

Έφτασα στη Σιάτιστα περασμένο μεσημέρι. Στο μητροπολιτικό μέγαρο με υποδέχτηκε ο πρωτοσύγκελος π. Εφραίμ, ένας άνθρωπος όλος χαμόγελο και ευγένεια. Ο Μητροπολίτης δεν είχε επιστρέψει ακόμα από κάποια ποιμαντική του εξόρμηση στα γύρω χωριά. Όταν κατέφτασε, με προσκάλεσαν να φάμε μαζί. Σ’ ένα κουζινάκι τακτοποιημένο, καθίσαμε με τους πατέρες της Μητρόπολης, γύρω από ένα λιτό σαρακοστιανό τραπέζι, άλαδο. Τράπεζα μοναστηριακή, με όλη τη χάρη και τη ζεστασιά μιας μοναστηριακής τράπεζας. Λίγα λόγια, όλο ουσία. Καμία παγερή τυπικότητα, καμία υποψία αποστασιοποίησης ή επιτήδευσης από τους οικοδεσπότες μου. Θαύμασα τους ανθρώπους, θαύμασα τη στάση τους, θαύμασα το περιβάλλον τους. Υπάρχουν περιβάλλοντα που θυμίζουν Εκκλησία και άλλα που είναι Εκκλησία. Τώρα βρισκόμουν σε ένα από τα δεύτερα.

Το ραντεβού για τη συνομιλία μας κλείστηκε για το απόγευμα της ίδιας μέρας. Αποσυρθήκαμε για να ξεκουραστούμε. Ο ουρανός συνέχιζε να κλαψουρίζει.

Όταν επανήλθα το απόγευμα, η Μητρόπολη ήταν βουτηγμένη στην ησυχία. Απέξω φυσούσε ένας άνεμος αγριεμένος που έφερνε μπουμπουνητά από τα γύρω βουνά. Περάσαμε στο γραφείο του Επισκόπου.

«Κάτσε να βάλω ένα χαρτί στην πόρτα για να μη μας ενοχλήσουν», είπε και κατόπιν προθυμοποιήθηκε να μου φτιάξει καφέ.

Όση ώρα έλειπε στην κουζίνα, τακτοποιούσα τα πράγματά μου και ετοίμαζα το κασετοφωνάκι. Πάνω στο επισκοπικό γραφείο δέσποζε μια κορνίζα με τη φωτογραφία του Γέροντα Ιακώβου. Δίπλα στην πόρτα, μια άλλη. Και πιο πέρα στον τοίχο, μια αγιογραφημένη εικόνα του Αγίου Ιακώβου.

«Παντού ο Άγιος Ιάκωβος…», παρατήρησα όταν ο Επίσκοπος επέστρεψε κρατώντας τον δίσκο με τους καφέδες και το νερό.

«Παρότι έχουν περάσει σχεδόν τριάντα χρόνια από την κοίμησή του, δεν έχω νιώσει πως πέρασε μια μέρα δίχως την παρουσία του», μου απάντησε. «Δεν μου έχει λείψει. Βέβαια, όσοι τον ζήσαμε από κοντά, λειτουργήσαμε μαζί του, ήπιαμε καφέ μαζί του, κάναμε ατέρμονες συζητήσεις κι έχουμε βιώματα απ’ αυτόν, αναπολούμε τη φυσική του παρουσία. Αλλά η έλλειψή της δεν συνεπάγεται και απουσία».

«Παρόλα αυτά», επέμεινα, «μετά την κοίμηση των Αγίων της εποχής μας, του Αγίου Πορφυρίου, του Αγίου Παΐσίου, του Αγίου Ιακώβου, είναι δύσκολο να μην αισθάνεται κανείς πως έχει μείνει ορφανός».

«Κοίτα, δεν νομίζω πως έχουμε μείνει ορφανοί, διότι αυτοί οι Άγιοι ζουν, δεν έφυγαν από κοντά μας. Ίσως μάλιστα η μεσιτεία και η παρρησία τους να είναι τώρα ακόμα δραστικότερη. Είναι δίπλα μας και μας στηρίζουν. Έπειτα, οι Άγιοι δεν λείπουν ποτέ από την Εκκλησία. Ίσως όμως σήμερα να είναι αφανείς ακόμα. Ποιος ήξερε τον π. Ιάκωβο, τότε που τον πρωτογνώρισα στον Όσιο Δαβίδ; Ο πολύς κόσμος ήξερε ότι υπάρχει ένας καλός μοναχός εκεί πάνω, ένας καλόγερος με αγάπη. Αλλά δεν υπήρχε η επίγνωση ότι είναι ένας Άγιος άνθρωπος. Κι αν σε κάποιον έλεγες τότε ότι ο άνθρωπος αυτός είναι ένας Άγιος, θα σου απαντούσε “Σιγά, εσείς όλους Αγίους τους βγάζετε…”».

«Η ανακήρυξη της αγιότητας του Γέροντα Ιακώβου, θα πρέπει να σας έκανε να αναπολήσετε πολλά, έτσι δεν είναι;». «Με την ανακήρυξη, κατάλαβα πόσο συγκλονιστικό πράγμα είναι να σου λέει επίσημα η Εκκλησία πως ένας άνθρωπος που γνώριζες καλά είναι Άγιος! Διότι όπως σου είπα, ο άνθρωπος αυτός περπάτησε μαζί μας, έφαγε μαζί μας, τον ζήσαμε. Και ήξερα από πρώτο χέρι με πόση χάρη και ευλογία τον είχε αξιώσει ο Θεός. Κι εντούτοις, όταν έρχεται η Εκκλησία και αναγνωρίζει επίσημα αυτό που ήδη ξέρεις, συγκλονίζεσαι και κατανύσσεσαι.

» Είναι ζωντανοί οι Άγιοί μας. Τούς νιώθουμε και σήμερα, τους επικαλούμαστε, ζητάμε τη βοήθειά τους κι εκείνοι ανταποκρίνονται. Μάλιστα, πολλά από τα προβλήματα των ανθρώπων που με πλησιάζουν τα αναθέτω στους Αγίους αυτούς. Και καμιά φορά γελάω, διότι έχω κάνει διαφορετικές αναθέσεις στον καθένα – άλλες στον Άγιο Πορφύριο, άλλες στον Άγιο Ιάκωβο… Κι η μεσιτεία τους είναι απτή. Βοηθούν και συντρέχουν.

» Κι όταν αναπολώ τα περασμένα, σκέφτομαι καμιά φορά ότι, όπως εγώ έζησα τον Άγιο Ιάκωβο, έτσι και σήμερα υπάρχουν και ζουν ανάμεσά μας άλλοι άνθρωποι, είτε μοναχοί, είτε ιερείς ή απλοί λαϊκοί, που φαίνονται σαν κοινοί άνθρωποι, αλλά είναι Άγιοι. Όταν μάλιστα βλέπεις κάποιους ανθρώπους να ζουν ιδιαίτερα προσεκτική ζωή και να είναι ταπεινοί. Πιστεύω πως η ταπείνωση είναι το κατ’ εξοχήν γνώρισμα των Αγίων. Κι είναι αυτή ακριβώς η ταπείνωση που τους κάνει να κόβουν το θέλημά τους και να γεμίζουν αγάπη για τον διπλανό τους. Όποιος δεν είναι ταπεινός, δεν μπορεί να αγαπήσει…

» Δυστυχώς, για τους περισσότερους από εμάς σήμερα, ακόμα και για τα παιδιά, ο εγωισμός και το δικό μας θέλημα είναι η πιο μεγάλη αντίσταση. Είναι αυτό ίσως που εμποδίζει τη χάρη του Θεού να ενεργήσει. Πολλές φορές μάλιστα, φταίμε κι εμείς για τα παιδιά μας, εμείς τους καλλιεργούμε τον εγωισμό. Όταν όμως βλέπεις γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους ταπεινά και τους διδάσκουν κάποια πράγματα, βλέπεις συνάμα και τα παιδιά να ανταποκρίνονται και τον Θεό να ευλογεί. Το παρατηρεί κανείς αυτό και στην περίπτωση των σύγχρονων Αγίων μας: είχαν όλοι τους ευσεβείς εκκλησιαστικές καταβολές από την οικογένειά τους. Αντίθετα πιστεύω πως με τον τρόπο που μεγαλώνουμε σήμερα τα παιδιά μας, γινόμαστε αίτιοι για το πόσο θα πληγωθούν αύριο. Εμείς θα τα πληγώσουμε. Οι δικές μας συμπεριφορές σήμερα, θα ευθύνονται για τις δικές τους πληγές αύριο.

» Η αλήθεια είναι ότι ζούμε σε έναν κόσμο που διαρκώς θωπεύει τον εγωισμό των παιδιών. Λέω συχνά στις οικογένειες: “Φροντίστε να έχετε μέσα στην οικογένειά σας μια άλλη εμπειρία της Εκκλησίας”. Και γνωρίζω τέτοιες οικογένειες. Γνωρίζω οικογένειες που τα παιδιά τους δεν είχαν δυσκολία να πάνε στην Εκκλησία, δεν είχαν δυσκολία να πάνε στο κατηχητικό. Κι εκεί γνωρίστηκαν με άλλα παιδιά και η συναναστροφή τους τα ωφέλησε και τα στήριξε. Γι’ αυτό λέω συχνά στους γονείς: “Εμβόλια στα παιδιά σας κάνετε. Πνευματικά εμβόλια τους κάνετε;”».

«Μη συνεχίζετε άλλο, πάτερ», τον διέκοψα απότομα, ξαφνιάζοντάς τον, «δεν έχω ανοίξει ακόμα το κασετοφωνάκι μου», χαμογέλασα απολογούμενος. Και κάπως έτσι αρχίσαμε…