Ο Γέρων Άνθιμος ο Αγιαννανίτης

Ο Γέρων Άνθιμος ο Αγιαννανίτης

Δρ Χαραλάμπους Μ. Μπούσια

(Πρόλογος του βιβλίου)

Η εποχή μας είναι εποχή αποστασίας από το θέλημα του Θεού. Είναι εποχή απείθειας, βασιλείας του εγώ, βασιλείας της φαυλότητας, της εφάμαρτης ηδονής, της απιστίας, του εύκολου κέρδους, του καιροσκοπισμού. Σε αυτήν, όμως, την εποχή, όπως πάντοτε, ο Θεός έχει τους δικούς του ανθρώπους. Ανθρώπους που ο λόγος τους, "άλατι ηρτυμένος" (Κολ. δ', 6), νοστιμίζει το περιβάλλον και το εν γένει κοινωνικό σύνολο. Ας μην ξεχνάμε την διαπίστωση του αποστόλου Παύλου στην προς Ρωμαίους επιστολή του "ον επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις" (Κεφ. ε', 20). Αυτή την χάρη, που κατεβαίνει σαν Αερμώνια δρόσος από τις ουράνιες κορυφές στους ανθρώπους, την αισθανόμαστε ιδιαίτερα στην φιλαμαρτήμονα εποχή μας. Αυτή η χάρη ανέψυξε πρόσφατα άγιους άνδρες, που με λόγο και έργα την πίστη κράτυναν και το όνομα μεγάλυναν, το υπέρ παν όνομα, του Σωτήρος μας Χριστού. Αξίζει να μνημονεύσουμε εδώ τις ασκητικές μορφές με το προορατικό και διορατικό χάρισμα του πατρός Ιακώβου στην Εύβοια, του πατρός Πορφυρίου στην Αττική και του πατρός Παϊσίου στον Άθωνατων σοφών Ιεραποστόλων, Αμφιλοχίου στην Πάτμο και Φιλόθεου στην Πάρο του αγαθού λευΐτη Δημητρίου του Γκαγκαστάθη στον Πλάτανο Τρικάλων των πνευματικών των πόλεων, Επιφανίου και Αγαθαγγέλου στην Αθήνα, Αθανασίου στο Αμαρούσιο και Σίμωνα στην Πεντέλη των λογίων και πνευματοκινήτων, Ιωήλ στην Καλαμάτα και Γερασίμου του Μικραγιαννανίτου και τέλος των ησυχαστών και πνευματικών πατέρων του Αγίου Όρους, Ιωσήφ του Σπηλαιώτη, Εφραίμ του Κατουνακιώτη, Γαβριήλ του Διονυσιάτη και Ανθίμου του Αγιαννανίτη.

Όλοι αυτοί υπήρξαν καταγώγια αρετών και οσφράδια του Παναγίου Πνεύματος, από το οποίο και χαριτώθηκαν, για να ευφράνουν τις ψυχές της έμψυχης χριστώνυμης αγέλης. Όλες αυτές οι μορφές, μαζί με πολλές άλλες επώνυμες και ανώνυμες, είναι η δωρεά του Κυρίου μας στην σύγχρονη κοινωνία των ανθρώπων, είναι το προζύμι που φουσκώνει την μικρή ζύμη του ευσεβούς πληρώματος.

Ο Γέρων Άνθιμος είχε πολλά χαρίσματα που, όμως, με επιμέλεια έκρυβε. Διακρινόταν για την ταπείνωση, την πραότητα και την απέραντη αγάπη του, αρετές που απέκτησε με πολλούς αγώνες και σκληρή άσκηση. Ήταν συνετός, σώφρων, διακριτικός, φιλόξενος, πατέρας στοργικός, που κένωνε τον εαυτό του, για να γεμίσει τις ψυχές των άλλων, των αδελφών του, στο πρόσωπο των οποίων έβλεπε τον ίδιο τον Κύριο μας, που είπε: "ό,τι εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε" (Ματθ. κε', 40). Εκεί που όλοι απελπίζονταν από τις δοκιμασίες και τις δυσκολίες που συναντούσαν, εκείνος είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό και παρέμενε ήσυχος. Έπιανε το χέρι των επισκεπτών του και μετρούσε τους σφιγμούς τους. Γινόταν ένα με αυ-τούς και τους μετέδιδε την πραότητα και την ειρήνη του, τα αγαθά του αγίου Πνεύματος από τα οποία είχε προικισθεί μετά από μακρόχρονη άσκηση.

Αυτή, όμως, που ιδιαίτερα χαρακτήριζε τον Γέροντα Άνθιμο ήταν η προσευχόμενη καρδιά του. Είχε το χάρισμα της ορθής καθοδήγησης, αλλά και γνώσεις πολλές και ποικίλες, που τις φανέρωνε όχι για να τον θαυμάζουν οι άλλοι, αλλά για να ελκύσει και να αναπαύσει και τους πιο απαιτητικούς και δύσκολους ακροατές του. Όλοι τον άκουγαν με θαυμασμό και η χάρη του Κυρίου που ενοικούσε μέσα του ξεκλείδωνε καρδιές, που απέβαλλαν τον παλαιό άνθρωπο και ανακαινισμένες πορεύονταν τον δρόμο της "εν Χριστώ" καινής ζωής.

Το πνευματικό βάθος του Γέροντος Ανθίμου και ο πλούτος της σοφίας του γίνονταν περισσότερο φανερά με το ασκητικό του βίωμα και με τον τρόπο που αντιμετώπιζε τα διάφορα περιστατικά. Όλοι θαύμα¬ζαν την καθαρότητα του προσώπου του με τους σπινθηροβόλους γαλάζιους οφθαλμούς του, την αυτοσυγκέντρωση και τη νηφαλιότητά του, τον ήρεμο και σωστό τρόπο με τον οποίο αντιδρούσε και τις εύστο¬χες πάντοτε απαντήσεις του διανθισμένες με ρητά αρχαίων φιλοσόφων, αγίων πατέρων της Εκκλησίας μας και αγιογραφικών χωρίων. Ήταν παράδειγμα για μίμηση σε ηγουμένους, μοναχούς και λαϊκούς.
 
Το παρόν σύγγραμμα θέλει να τονίσει ότι "ο Ιησούς Χριστός χθες και σήμερα ο αυτός και εις τους αιώνας" (Εβρ. ιγ', 8) παρουσιάζοντας την μεγάλη ασκητική μορφή του Γέροντος Ανθίμου, του "σοφού" και "θεοφόρου", όπως τον αποκαλούσαν σύγχρονοι επίσης σοφοί και θεοφόροι Αγιορείτες Πατέρες. Με τις ασθενικές κεραίες μας συλλάβαμε και με τις μικρές δυνάμεις μας καταγράψαμε δειγματικά μερικά από όσα ένα χρόνο τώρα επισκεπτόμενοι διάφορα πρόσωπα που σχετίζονταν με τον μακαριστό Γέροντα ή είχαν θαυμαστές εμπειρίες από αυτόν συλλέξαμε. Δεν φεισθήκαμε κόπων, άλλα τρέξαμε ανά την Ελλάδα, είτε μόνοι, είτε με την υπόδειξη ή την συντροφιά του Γέροντος Χερουβείμ, του διαδόχου του Γέροντος στην Καλύβη των Εισοδίων της Θεοτόκου της Σκήτης της Αγίας Άννης, σαν μέλισ¬σες να τρυγήσουμε το γλυκύτατο νέκταρ των περιστατικών και των θαυμάσιων του πατρός Ανθίμου. Και όλα αυτά, για να δείξουμε, έστω και ελλειπτικά, ποιος υπήρξε ο μακαριστός Γέροντας που πολιτεύ¬θηκε "σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς" (Τιτ. δ', 12) αγνίζοντας εαυτόν και γενόμενος ευάρεστος στον Θεό και στους συνανθρώπους του.


Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας
Ιανουάριος 2000