Για μια Λειτουργική Ορθόδοξη Πνευματικότητα

Αν η θεία Λειτουργία, όπως πιστεύεται στην Ορθόδοξη Θεολογία, είναι ο ήλιος γύρω από τον οποίο περιστρέφεται όλο το σύστημα της θείας λατρείας, τότε η πνευματικότης των ανθρώπων της Εκκλησίας δεν πηγάζει παρά από τη ζωντανή και σώζουσα σχέση τους με τα αγιαστικά μυστήρια της Εκκλησίας. Αυτά είναι που, με ορατά σημεία, μεταδίδουν τη θεία Χάρη αοράτως κατά τη σύναξη των πιστών στη θεία Λειτουργία. Αυτά είναι που εξαγιάζουν και μυσταγωγούν τους πιστούς προς την αιώνια ζωή. Αυτά διδάσκουν οι ερμηνευταί από τον Καβάσιλα ως τον Σμέμαν.

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης Διονύσιος (1912-1997), σ' ένα κείμενό του τού 1967, υπογραμμίζει τη σημασία αυτών των συνάξεων, αναφέροντας μια φράση του αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου, "Σπουδάζεται ουν πυκνότερον συνέρχεσθαι, καθαιρούνται αι δυνάμεις του σατανά και λύεται ο όλεθρος αυτού εν τη ομονοία υμών της πίστεως· ουδέν εστίν άμεινον ειρήνης".

Και σχολιάζει επικαίρως ο θεολόγος Επίσκοπος: "Εδώ έχομεν μίαν εικόνα της Εκκλησίας ως συνάξεως εν λειτουργία. Αλλά, βέβαια, διά να την ίδωμεν και διά να την ζήσωμεν, πρέπει να απαλλάξωμεν την σκέψιν μας και τα αισθήματά μας από πολλάς επιδράσεις και αντιλήψεις του παρόντος καιρού. Διότι αι επιδράσεις και αι αντιλήψεις αυταί αμβλύνουν την πνευματικήν μας όρασιν και μεταθέτουν το οπτικόν κέντρον της πίστεως και της εκκλησιαστικής συνειδήσεως" (βλ. περιοδ. "Συμβολή", τεύχ. 17, Ιαν.-Μάρτ. 2007, σελ. 3 εξ).

Προς αυτήν την κατεύθυνση και αυτόν το σκοπό κινούνται όλα τα κείμενα που συγκεντρώσαμε σε τούτο το βιβλίο από παλαιότερα κείμενά μας, όπου με απλή και σύγχρονη γλώσσα προσπαθούμε να φέρουμε κοντά στο σημερινό αναγνώστη τις πιο χαρακτηριστικές πλευρές και τα σημαντικώτερα στοιχεία της λειτουργικής ορθοδόξου πνευματικότητος.

Αθήνα, Καλοκαίρι 2007
π.β.π.