Χατζηφλουρέντζος (Ο Άνθρωπος του Θεού από τη Μηλιά Αμμοχώστου)

"Ο Θεός γνωρίζει πότε και θα σας ελευθερώσει, όταν θα είσαστε εντάξει μεταξύ σας...

Όταν θα έρθετε πίσω, εκεί θα είναι τα κλάματα...

Θα μαυροφορήσει όλη η Κύπρος και θα γυρεύετε την πιο μικρή σπηλιά, την πιο μικρή τρύπα να τρυπώσετε.

Θα γίνει μεγάλο κακό στην Κύπρο...

Εσείς θα φύγετε, εγώ όμως θα μείνω...

Θα πάνε μέχρις εκεί για να υπογράψουν συμφωνία (για το Κυπριακό), αλλά τελικά δε θα την υπογράψουν...

Δεν θα υπογράψουν τα χαρτιά...

Το πρόβλημα όμως θα λυθεί από μόνο του..."

Μέσα από την αγάπη του για το Θεό, ο άνθρωπος της αρετής αφιερώνεται πλήρως στο θείο θέλημα. Ο παππούς Χατζηφλουρέντζος, παρ' ότι έγγαμος και πολύτεκνος, φαίνεται ότι ανήκει στη χορεία αυτών των εκλεκτών. Κατά την επίγεια βιοτή του, το σκεύος αυτό της εκλογής, εφόσον καθαρίστηκε από τα πάθη, αφέθηκε στη θεία Χάρη. Με την στάση του απέναντι στην καθημερινότητα, διαψεύδει τη λογική του εγωκεντρικού ανθρώπου. Προκειμένου να εφαρμόσει το Ευαγγέλιο, έρχεται σε σύγκρουση με ο,τιδήποτε αλλότριο. Γι' αυτό το λόγο δεν δέχεται παθητικά αυτό που είναι αντίθετο με το νόμο του Θεού, αλλά συγκρούεται με οτιδήποτε καταστρατηγεί το Ευαγγέλιο. Είναι ένας επαναστάτης που δέχεται καθοδήγηση μόνο από το Θεό. Τότε "είναι τολμηρός, όσο και ένα λιοντάρι".* Παράλληλα, όμως, είναι ένας άνθρωπος προσευχής και αρετής· είναι αυτός που υπενθυμίζει σε όσους το ξεχνούν, πως υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται τον καλό αγώνα. Η ζωή του παππού Χατζηφλουρέντζου είναι μία σύγχρονη μαρτυρία με το να κάνει αυτά που οι άλλοι δεν κάνουν, με το να παραμένει πιστός μάρτυρας της αλήθειας του Ευαγγελίου. Είναι γνώστης του σκοπού και του τρόπου για τον οποίο ζει και αγωνίζεται. Είναι η εικόνα του Θεού που κατανόησε το θείο λόγο, τον έβαλε καλά στη ψυχή του και τον εφαρμόζει ελεύθερα. Θέλει να μετατρέψει την πολιτική σε διακονία, γι' αυτό και η προσωπική του διαφοροποίηση με τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο δεν έγκειται τόσο σε διαφωνία ουσίας, όσο σε διαφορετική προσέγγιση των πραγμάτων. Οι πράξεις του εκφράζουν τον σκοπό και τον τρόπο για τον οποίο αγωνίζεται. Ο παππούς Χατζηφλουρέντζος θέλει να μεταμορφώσει τον κόσμο ώστε να είναι κατά το δοκούν ευαγγελικός. Με την προσευχή, τη νηστεία και την αγρυπνία και την αφοσίωσή του στο θέλημα του Θεού, απέκτησε το προφητικό χάρισμα και έγινε ένσαρκο παράδειγμα της φιλανθρωπίας του Θεού. Άξιος ο πνευματικός μισθός εκείνων των πιστών, οι οποίοι κράτησαν στην μνήμη τους τη βιοτή του ασκητή γέροντα. Βιοτή η οποία μας ελέγχει, μας παραδειγματίζει, μας δίνει ελπίδα για την σωτηρία και της δικής μας ψυχής, θυμίζοντάς μας το αποστολικό: "Μας θεωρούν λαοπλάνους και όμως λέμε την αλήθεια· μας αγνοούν και όμως γινόμαστε γνωστικοί· φτάνουμε στο θάνατο, και να που ζούμε· μας προξενούν στενοχώριες κι όμως πάντοτε χαιρόμαστε· είμαστε φτωχοί, κάνουμε όμως πολλούς να πλουτίσουν· τίποτα δεν έχουμε και τα πάντα κατέχουμε".** Ας έχομεν την ευχή του και τις προς Κύριον πρεσβείες του.

Νέα Σκήτη,
Κυριακή των Μυροφόρων 2014
Παΐσιος Μοναχός

__________________

*   Παροιμ. 28. 1

**  Κορινθ. Β', 6: 1-10

Ο άνθρωπος του Θεού από τη Μηλιά Αμμοχώστου
Ο παππούς Χατζηφλουρέντζος από τη Μηλιά Αμμοχώστου († 10 Οκτωβρίου 1969)

Περίληψη βιβλίου

Ο παππούς Χατζηφλουρέντζος γεννήθηκε στο χωριό Μηλιά Αμμοχώστου το έτος 1901. Η πίστη και η αγάπη του προς το Θεό ήταν μεγάλη. Ο ασκητικότατος τρόπος της ζωής του και τα προφητικά του λόγια τον έκαναν να μοιάζει με τρελό. Σχολείο δεν πήγε και για μεγάλο μέρος της ζωής του δεν ήξερε να διαβάζει. Αρχικά δεν αγωνιζόταν πνευματικά και ζούσε μια συνηθισμένη κοσμική ζωή μέχρι που μια ασήμαντη αφορμή έγινε αιτία να φωτιστεί η ψυχή του και να γεμίσει από Θείο πόθο για τον Κύριο μας και για κάθε πνευματική αρετή. Όταν έγινε περίπου 40 χρονών από Θείο ζήλο ξεκίνησε να περιεργάζεται και να μελετά δειλά-δειλά τα ιερά βιβλία της εκκλησίας και σύντομα έμαθε να διαβάζει. Στο επάγγελμα ήταν γεωκτηνοτρόφος ενώ αργότερα ασχολήθηκε με πολλές διαφορετικές εργασίες όπως κτίστης, καλλικάς κα. Παντρεύτηκε μια ήσυχη γυναίκα από τη Μηλιά, την Αννεζού και μαζί της απέκτησε έξι παιδιά, πέντε γιούς και μία κόρη..

Το 1945, είχε πάει για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους εξ΄ ου και πήρε την ονομασία Χατζής. Όταν πλέον είχε παντρέψει τα τρία από τα έξι του παιδιά, από Θείο πόθο, πήγε αρχικά στη Μονή του Aποστόλου Βαρνάβα κοντά στο Βαρώσι και αργότερα στη Μονή Σταυροβουνίου για να γίνει μοναχός. Οι ηγούμενοι των Μοναστηριών όμως αρνήθηκαν να τον δεχθούν λόγω του ότι ήταν παντρεμένος και είχε παιδιά ελεύθερα.

Η ζωή του ήταν ασκητική με συνεχή νηστεία και προσευχή. Δεν έτρωγε παρά μόνο λίγα χόρτα και ψωμί την ημέρα ευχαριστώντας το Θεό. Τη Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή απείχε από κάθε τροφή αλλά και πόση. Μαγειρεμένα φαγητά δεν έτρωγε, ούτε καν λάδι. Προτιμούσε να τρώει φρούτα. Έκανε αυστηρότατη νηστεία, παρόλο που ο ύπνος του ήταν ελάχιστος και η δουλειά πολλή. Τις δυσκολίες στη ζωή του δεν τις λάμβανε υπ’ όψη και έλεγε: “ο Χριστός τόσα βάσανα πέρασε για μας και εμείς θα παραπoνιόμαστε;” Μεταλάμβανε πολύ τακτικά το σώμα και το αίμα του Χριστού. Θεωρούσε τον εαυτό του αμαρτωλό και το φρόνημα του ήταν πάντα ταπεινό. Του άρεσε πολύ να δίνει ελεημοσύνη και πολύ τακτικά βοηθούσε όποιον είχε ανάγκη χωρίς ποτέ να πάρει χρήματα. Μάλιστα, μετά το τέλος της εργασίας μάζευε όλους και διάβαζαν το “απόδειπνο”. Στο σπίτι κοιμόταν στο πάτωμα και σ’ αυτούς που τον επισκέπτονταν έπλενε τα χέρια. Η προσευχή ήταν το κύριο του έργο. Ο παππούλης τις νύκτες αγρυπνούσε προσευχόμενος ενώ ο ύπνος του ήταν λίγος. Αμέτρητες, διηγούνται τα παιδιά του, ήταν οι φορές που τον είχαν δει ή ακούσει να κλαίει καθώς προσευχόταν. Πολύ συχνά καθώς έφευγε από την εκκλησία πήγαινε σε σπίτια συγχωριανών του ή σε σπίτια γειτονικών χωριών και τους μιλούσε με ζήλο για το Χριστό. Παράδειγμα μεγάλο γι’ αυτά που έλεγε ήταν ο ίδιος του ο εαυτός. Η εξωτερική του εμφάνιση ήταν πάντα λιτή και ποτέ δεν είχε να επιδείξει κάτι το υλικό. Καθημερινά μετέβαινε στις εκκλησίες του χωριού καθώς και άλλες εκκλησίες της περιοχής και βοηθούσε τους ιερείς στην τέλεση των ιερών τους καθηκόντων, και φρόντιζε για την ευπρέπεια του οίκου του Κυρίου μας.

Για τη πολλή του αγάπη προς το Θεό αξιώθηκε από τον Κύριο να έχει το προορατικό χάρισμα. Προείπε για την Τουρκική κατοχή πολλά χρόνια πριν γίνει, συνέτιζε τους συγχωριανούς και συνανθρώπους του αποκαλύπτοντας τους πολλά κακά που θα συνέβαιναν, είχε προσωπική εμπειρία του Ακτίστου Φωτός, με την δακρύβρεχτη προσευχή του αποσοβήθηκαν δεινά και τέλως προείπε για το θάνατο του για τον οποίο προετοιμάστηκε με απόλυτη νηστεία για δεκαπέντε ολόκληρες μέρες. Αξιώθηκε επίσης να υποστεί πολλούς χλευασμούς για την αγάπη του Χριστού καθώς και την «ρετσινιά του τρελού» γι’ Αυτόν. Ο παππούς Χατζηφλουρέντζος κοιμήθηκε ειρηνικά στην αγκαλιά της Παναγίας μας στη Μονή της Παναγίας της Αυγασίδας την 10η Οκτωβρίου 1969 αφού μετάλαβε το σώμα και το αίμα του Κυρίου μας μετά από το Άγιο ευχέλαιο.

Περιστατικά και Γεγονότα

Πολλά και θαυμαστά τα γεγονότα στη ζωή του. Αξιώθηκε από το Θεό να έχει το προορατικό χάρισμα. Οι διηγήσεις από ανθρώπους που έζησαν τα θαυμαστά αυτά γεγονότα είναι έντονες. Παρακάτω παραθέτουμε πολύ λίγα από αυτά τα γεγονότα και περιληπτικά. Το 1955-59 όταν οι Άγγλοι συνέλαβαν τον γιο του προείπε ότι δεν θα του ζητούσαν ταυτότητα και ενώ από όλους ζήτησαν στοιχεία κακοποιώντας τους, από τον γιο του δεν ζήτησαν και τον άφησαν ελεύθερο. Μια άλλη φορά καθώς αγωνιστές τοποθετούσαν νάρκες κατά των Άγγλων στο χωριό, ο παππούς Χατζηφλουρέντζος τους πλησίασε και τους είπε να μην τις τοποθετήσουν γιατί δεν θα εκρήγνονταν αφού ο Άγιος Επιφάνιος (Άγιος του χωριού) δε δεχόταν να σκοτωθεί κάποιος στο χωριό. Οι νεαροί αγωνιστές δεν εισάκουσαν τον παππού και τοποθέτησαν τρεις. Άδικα όμως αφού παρ’ όλες τις προσπάθειες που έκαναν, αυτές δεν εκράγηκαν παρά μόνο όταν μετά το τέλος του αγώνα που θα τις αχρήστευαν Τότε λοιπόν οι νάρκες εκράγηκαν από την πρώτη προσπάθεια. Χατζηφλουρέντζος Κατά τα επεισόδια που έγιναν στο χωριό το 1958 ο παππούς με την προσευχή του κρατούσε το κακό σε όσο γινόταν πιο μικρή έκταση. Μετά από αυτά παρακάλεσε το Θεό να μην τιμωρηθεί κανείς. Έτσι και έγινε λοιπόν.

“Πήγα ένα απόγευμα στην εκκλησία πριν από τον εσπερινό, άναψα τα καντήλια και κάθισα πίσω στο στασίδι περιμένοντας τους υπόλοιπους. Ξαφνικά ήρθε πάνω μου μια σκοτοδίνη και ένα βάρος που δεν μπορούσα να το βαστάξω. Το βάρος ήταν αφόρητο. Κύριε ελέησον έλεγα και ξανάλεγα, τι είναι αυτό που έπαθα; Δεν ήμουν κουρασμένος για να δικαιολογείται αυτό που μου συνέβαινε. Μετά από λίγη ώρα ένιωσα ένα ξαλάφρωμα και ένα φως ωραίο, ένα φως ωραίο μέσα στην εκκλησία. Πριν από αυτό ίδρωνα και ξεΐδρωνα από τη φόρτιση. Όταν ήρθε το φως ένιωσα να ήμουν ανάλαφρος σαν φτερό. Ένιωθα πως δεν άγγιζα το έδαφος. Όλα αυτά που σου λέω να μην τα πεις σε κανένα απόλύτως μέχρι που να πεθάνω.” Αυτά είχε εκμυστηρευθεί κάποτε στη σύζυγο του ενός από τους γιους του. Άλλοτε (γύρω στο 1960) είπε προφητικά τα εξής λόγια: “Θα έρθει μια ώρα που θα τρέχετε σαν τις καμήλες, θα φοβάστε να κοιτάξετε πίσω σας. Εκεί που θα πάτε θα νομίζετε πως πήγατε στο πανηγύρι. Ούτε θα πεινάσετε ούτε θα διψάσετε. Πολλά κράτη θα ενδιαφερθούν αλλά οι Τούρκοι θα είναι ανένδοτοι. Όμως θα έρθει η ώρα που θα ξαναρθείτε στα σπίτια σας. Την ώρα αυτή που θα έρθετε θα πέσετε κατά γης, θα ταπεινωθείτε”. Μετά από ερωτήσεις είπε δε: “Θα έρθετε πίσω. Θα το θελήσει η Παναγία και θα έρθετε, αλλά σας το ξαναλέω ότι θα ταπεινωθείτε, θα πέσετε κατά γης. Ο Θεός γνωρίζει πότε και θα σας ελευθερώσει (“θα σας ξαπολήσει”) όταν θα είσαστε εντάξει μεταξύ σας. Όταν θα έρθετε πίσω, εκεί θα είναι τα κλάματα σας”. Και κατόπιν έλεγε: “Θα μαυροφορέσει όλη η Κύπρος και θα γυρεύετε την πιο μικρή σπηλιά, την πιο μικρή τρύπα να τρυπώσετε. Θα γίνει μεγάλο κακό στην Κύπρο. Εσείς θα φύγετε, εγώ όμως θα μείνω”, έλεγε άλλοτε εννοώντας ότι θα πέθαινε και θα θαβόταν εκεί πριν από τον πόλεμο. Στον ιερέα του χωριού είπε μια μέρα: “Παπά, σύντομα θα μείνουν πολλές εκκλησιές ανοικτές και θα μπαίνουν κοπάδια μέσα”. Για το Κυπριακό είπε αργότερα: “Θα πάνε μέχρις εκεί για να υπογράψουν συμφωνία αλλά τελικά δε θα την υπογράψουν. Ο σατανάς θα βάλει εμπόδια (θα “μπαρκάσει”) και έτσι δε θα υπογράψουν τα χαρτιά. Το πρόβλημα όμως θα λυθεί από μόνο του. Τότε ο Ντεκτάς θα πάει στη Μέκκα για να γλιτώσει”.

Κάποτε είπε στο γιό του τον Αντωνή: “Ο κόσμος θα αμαρτήσει. Θα προηγηθεί περίοδος ευμάρειας αλλά μετά θα έρθει κρίση. Αν δεν το καταλάβει ο κόσμος να στραφεί προς το Θεό θα έρθει μεγάλη κρίση. Μπορεί να κλείσει και τον ουρανό ο Θεός, το νερό, είναι όλα δικά του τούτα. Θα έρθει καιρός που θα γυρεύετε γαϊδούρια και δε θα βρίσκετε (βλ. κρίση με τα καύσιμα).

Για τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο έλεγε κάποτε ο παππούς στους δικούς του ότι δεν ήταν σωστό να έχει δύο ιδιότητες αυτή του αρχιεπισκόπου και αυτή του προέδρου. Είχε πει ο Θεός έδωσε εντολή αλλά και χάρη στο Μακάριο να “εκτελέσει” (να πολεμήσει δηλαδή) τρία πράγματα: Την “μάππα” (ποδόσφαιρο) γιατί είναι έργο του διαβόλου, τα πορνεία που πηγαίνουν τα παιδιά του κόσμου και διαφθείρονται και το κυνήγι που γίνεται Τετάρτη και Κυριακή, ημέρα αφιερωμένη στο θεό. Αν δεν τα εκτελέσει αυτά, είπε ο παππούς, ο σατανάς θα τον “φάει”. Αργότερα είπε στα παιδιά του για τον Αρχιεπίσκοπο: “Την πρώτη φορά θα τον πυροβολήσουν. Τη δεύτερη φορά αν δεν παραδώσει τον οπλισμό θα τον σκοτώσουν. Την Τρίτη φορά δε θα ξέρει τι θα κάνει, αλλά ελπίζω, εγώ που ξέρω την ευσπλαχνία του Κυρίου μου, ότι θα τον σώσει”. (βλ. απόπειρες δολοφονίας 1970, 73, 74). Γύρω στο 1969 πήρε ο παππούς το ποδήλατο του από τη Μηλιά και πήγε στο προεδρικό μέγαρο στη Λευκωσία (πολλές ώρες δρόμος με το ποδήλατο) και μετά από δύο προσπάθειες συνάντησε το Μακάριο και αφού πήρε στα χέρια του το σταυρό που είχε κρεμασμένο στο λαιμό του ο αρχιεπίσκοπος και του λέει: “Μακαριότατε, αυτό το όπλο που έχεις στο λαιμό σου δεν το έχει κανένας. Αυτούς όλους που έχεις τριγύρω σου οπλισμένους διώξε τους γιατί σύντομα θα κάνουν απόπειρα να σε σκοτώσουν και εκ Θεού θαύματος θα γλυτώσεις”. Ένα χρόνο αργότερα, μετά από τη κοίμηση του παππού, έγινε η πρώτη απόπειρα κατά της ζωής του Μακαρίου.

Μεγάλη φιλία συνέδεε τον παππού Χατζηφλουρέντζο με τον γέρο Παναή από τη Λύση (βλ. “Εμπειρία Αγιότητος” π. Ανδρέα Αγαθοκλέους). Στο σπίτι του Παναή, καθώς τον φιλοξενούσαν, είχε πάρει την πληροφορία από το Θεό για να πάει στο μοναστήρι της Παναγίας της Αυγασίδας και να διαμένει εκεί μέχρι το τέλος της ζωής του. Αυτό και έκανε λοιπόν ο παππούς. Αργότερα όμως του πήραν τα κλειδιά και τον έβγαλαν έξω από τη Μονή. Τότε αυτός κοιμόταν στο πάτωμα έξω από το καθολικό. Αφού λίγο αργότερα προείπε την ημέρα της κοιμήσεως του, παρέδωσε τη ψυχή του στον Κύριο μετά από την ακολουθία του Αγίου Ευχελαίου και την Μετάληψη του Σώματος και Αίματος του Χριστού μας την 10η Οκτωβρίου 1969 όπως το προείπε, μέσα στο καθολικό της Μονής της Παναγίας της Αυγασίδας που τόσο αγάπησε.

Δυστυχώς λίγοι είχαν τότε καταλάβει τον πλούτο που είχε κρυμμένο στην καρδία του αφού πολλοί τον νόμιζαν για τρελό. Πολύ περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε για τον παππού Χατζηφλουρέντζο στο βιβλίο “Ο άνθρωπος του Θεού από τη Μηλιά Αμμοχώστου” (Β' έκδοση Δεκέμβριος 2011).

Την ευχή του να έχουμε.

Μία Εκκλησία είναι ζωντανή στο μέτρο, που γεννά αγίους. Η Εκκλησία της νήσου της Κύπρου, επιβεβαιώνοντας την προσωνυμία της ως "νήσου των αγίων" και "αγίας νήσου", ανέδειξε και στα έσχατα του εικοστού αιώνος ανθρώπους θεοφόρους, πλήρεις πνευματικών χαρισμάτων.

Ένας τέτοιος άνθρωπος του Θεού υπήρξε ο Χατζηφλουρέντζος απο τη Μηλιά Αμμοχώστου. Αφού έζησε τη γνήσια μετάνοια και "ταις των δακρύων του ροαίς" γεώργησε τον αγρό της ψυχής του, απέδωσε πολυπλάσιους καρπούς του Πνεύματος, όπως τα χαρίσματα της μετανοίας, της προφητείας και της διά Χριστόν σαλότητος. Ο Χατζηφλουρέντζος δεν είναι ξάφνιασμα για μας. Είναι καρπός της εκκλησιαστικής ασκήσεως, της λαϊκής ευσέβειας της Κύπρου και της Ορθοδόξου λειτουργικής ζωής. Τα ως άνω χαρίσματα είναι απλά ο καρπός.

Η σχέση του με τον αρχέγονο μοναχισμό της Μονής Σταυροβουνίου και η εν Χριστώ φιλία του με τον μακαριστό οσίας μνήμης Γέρο-Παναή της Λύσης αποτελούν για μας ασφαλή κριτήρια αρετής και αγιότητος. Πιστεύουμε, πως ο άνθρωπος αυτός θα απασχολήσει εν καιρώ την διοικούσα Εκκλησία της Κύπρου. Μέχρι τότε, "ημείς οι περιλειπόμενοι, οι έχοντες ελπίδα", ας τον μιμηθούμε έκαστος κατά δύναμη...

Ευχαριστούμε τον συγγραφέα Αντώνη Αντωνίου για τον κόπο να συλλέξει τα στοιχεία, που συνθέτουν τον βίον και τη θεοφιλή πολιτεία του αειμνήστου Χατζηφλουρέντζου.

Εν αναμονή της Αναστάσεως
† Ο Μόρφου Νεόφυτος