O Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης και η νεονικολαΐτικη σχολή

Με την χάρη του εν Τριάδι Θεού προβαίνουμε στην έκδοση του νέου αυτού βιβλίου του σεβαστού Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου.

Ο πολιός συγγραφέας προχώρησε στη συγγραφή του παρόντος βιβλίου όχι με πνεύμα φιλόψογο και φιλόνεικο, αλλά εφαρμόζοντας την προτροπή του ιερού Χρυσοστόμου: «μηδενί δίδου πολέμου και μάχης αφορμήν…ει δε που την ευσέβειαν παραβλαπτομένην ίδοις, μη προτίμα την ομόνοιαν της αληθείας». Πρόκειται λοιπόν περί υπερασπίσεως της αληθείας, όχι όμως από ευθεία παραχάραξη του Δόγματος, αλλά από αλλοίωση της πνευματικότητας και του ήθους της Ορθοδόξου Εκκλησίας (αφού ο Κύριος απαιτεί όχι μόνον «δογμάτων ορθότητα», αλλά «και πολιτείαν υγιαίνουσαν»).

Η πληθωρική παρουσία στον εκκλησιαστικό και θεολογικό χώρο της διδαχής και της πρακτικής ενός επιμελώς αποκρυπτομένου νεονικολαϊτισμού -σύγχρονης επανάκαμψης της σαρκολατρικής αιρέσεως του νικολαϊτισμού των αποστολικών χρόνων- συνιστά επικίνδυνη αλλοτρίωση του Ορθοδόξου ήθους των πιστών. Οι Νικολαΐτες, σύμφωνα με τον απόστολο Πέτρο, «υπέρογκα…ματαιότητος φθεγγόμενοι δελεάζουσιν εν επιθυμίαις σαρκός ασελγείαις…ελευθερίαν αυτοίς επαγγελόμενοι, αυτοί δούλοι υπάρχοντες της φθοράς».

Οι νικολαϊτικές δηλώσεις του Μητροπολίτου Ζακύνθου Χρυσοστόμου Συνετού και η περίεργη ιεροσυνοδική «αθώωσή» του κατέδειξαν την έκταση του «τραύματος» στο σώμα της Εκκλησίας και ενεργοποίησαν τους υπεύθυνους ποιμένες της σε μία προσπάθεια θεραπείας και ποιμαντικής προστασίας του λογικού τους ποιμνίου.

Στο βιβλίο όμως αυτό ο συγγραφέας ελέγχει κυρίως τις άδικες κατηγορίες που εκτόξευσε ο καθηγητής κ. Χρ. Γιανναράς κατά του θεοφώτιστου συγγραφικού έργου του μεγάλου διδασκάλου της Εκκλησίας αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, και έγινε έτσι, εκτός από εισηγητής ποικίλων ετεροδιδασκαλιών, ο βλάσφημος αγιμάχος του «μεγαλυτέρου νηπτικού αγίου πατρός του Νέου Ελληνισμού», της «πατερικής μορφής και δη της μεγαλυτέρας από τον άγιον Γρηγόριον Παλαμά μέχρι σήμερον».

Παράλληλα με τον σωτηριώδη αυτόν έλεγχο που ασκεί ο Αγιορείτης Γέροντας Θεόκλητος (έλεγχο που απευθύνεται και σ’ όσους φρονούν τα αυτά με τον κ. Γιανναρά), παρουσιάζει εκτενώς την όντως ησυχαστική, ασκητική και κατά πάντα οσία βιοτή του αγίου Νικοδήμου και την ανεκτίμητη προσφορά του στην Ορθοδοξία και το Γένος. Για την οποία όλες οι γενιές των Ορθοδόξων τον ευγνωμονούμε και τον τιμούμε ως «τον πρώτιστο Γέροντα και καθοδηγητήν» μας.

Τα παλαιότερα κείμενα του π. Θεοκλήτου για τον άγιο Νικόδημο, καθώς και τα αυτούσια κείμενα του αγίου, υπηρετούν την ανάγκη να θρέψουν τις ψυχές μας με το άδολο Ορθόδοξο ήθος και να καταδείξουν την ωφελιμότητα της διδαχής του. Τα άλλα κείμενα τρίτων, όπως λόγου χάρη η «Ανακοίνωσις» της Ι. Κοινότητος του Αγίου Όρους και η μελέτη του θεολόγου Π. Τελεβάντου, έχουν σκοπό να καταρρίψουν τις άδικες και βλάσφημες απόψεις του κ. Γιανναρά, ο οποίος φαίνεται ότι λησμόνησε την αποστολική σύσταση: «ου…ο εαυτόν συνιστών, εκείνός εστι δόκιμος, αλλ’ ον ο Κύριος συνίστησιν».

Με την έκδοση αυτή προσδοκούμε και αποβλέπουμε, πρώτα στον στηριγμό των πιστών που κατανοούν και αποδέχονται καλοπροαίρετα την σωτηριολογική αναγκαιότητα των αποστολικών συστάσεων: «Αγαπητοί, παρακαλώ…απέχεσθε των σαρκικών επιθυμιών, αίτινες στρατεύονται κατά της ψυχής». «Λέγω δε πνεύματι περιπατείτε και επιθυμίαν σαρκός ου μη τελέσητε». Κατά δεύτερο λόγο ευχόμεθα συμπαθώς την έγκαιρη και σωτήρια μετάνοια και επιστροφή των «εσκοτισμένων τη διανοία» και «απηλλοτριωμένων της ζωής του Θεού» νεονικολαϊτών και αγιομάχων.

14 Ιουλίου 2001, μνήμη και εορτή του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Ο Καθηγούμενος του Ι. Κοινοβίου Οσίου Νικοδήμου
Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος