Ας κοιτάξουμε τα παιδιά μας στα μάτια

"Λες του άλλου σ' αγαπώ και φρικάρει", παραπονιέται μια κοπέλα κι απορώ κι εγώ μαζί της γιατί φρικάρει. Ο νέος που ακούει το "σ' αγαπώ" φέρνει στο νου του μια στάση κι ένα ήθος, ακόμα και μιαν άλλην εποχή, που το "σ' αγαπώ" είχε μιαν αγνότητα γιατί στόχευε στην ευλογημένη ένωση, στην οικογένεια, και τώρα που ζούνε οι άνθρωποι την προστυχιά του τυχαίου, του απρόσωπου και στιγμιαίου νιώθουην φρίκη μπροστά στο βάραθρο που χωρίζει τις δυο αυτές ποιότητες ζωής.

Το βάραθρο χάσκει και είναι ο ίδιος ο διάβολος που στέκει ακοίμητος περιμένοντας να πέσομε μέσα και να χαθούμε. Και τότε πώς να μη φρικάρεις;

Είμαστε όλοι μας ναρκωμένοι απ' το δηλητήριο του μεγάλου φιδιού και οδηγούμαστε στο θάνατο παραζαλισμένοι με βήματα υπνοβάτη. Ποιος θα βγάλει ένα παραβάν μπροστά μας, για να μας κόψει το δρόμο προς την άκρη της ταράτσας;

Κάποιοι φωνάζουν, αλλά πόσο ν' ακουστούν από τους υπνοβάτες; Από ποιους θ' αρχίσει το ξύπνημα. Δεν έχομε μέλλον πια, όλα παίζονται σε λίγο διάστημα χρόνου. Λίγοι ονειρευόμαστε μιαν Ιθάκη με την Πηνελόπη μας (γι' αυτήν ο άλλος φρικάρει), με το γιο μας, τον Τηλέμαχο, το γερο-Λαέρτη μας... Μα "τόσο σοφός που έγινες με τόσες γνώσεις -σου λέει ο Καβάφης- θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν...

Δεν υπάρχουν Ιθάκες, Κωνσταντίνε Καβάφη, μία είναι η Ιθάκη του καθενός μας· είναι η οικία του Πατρός, η αγκαλιά του Θεού μας. Και σημαίνει αυτή η μία Ιθάκη το παν, το αληθινό παν. Εσύ διδάσκεις ότι είναι ένα ψέμα, που το πλάθει η φαντασία μας. Ψέμα όμως είναι το "εμπορεία φοινικικα", που συναντάς εσύ στο δρόμο σου και μπαίνεις μέσα στα πορνεία τους ραντισμένος με "αρώματα ηδονικά" απατημένος και γελοίος. Ακόμα κι η διάσημη μοιχαλίδα, η ωραία Ελένη, κι αυτή είναι ψέμα, ένα "άδειο πουκάμισο".

Γι' αυτό στον κόσμο έχει πέσει βαριά κατάθλιψη, οι ψυχές κλαίνε στην αποπλάνησή τους. Αν ήταν αλήθειες αυτά που διδάσκεις, Καβάφη, μαζί με τους άλλους προοδευτικούς διαφωτιστές, δεν θα είχαν λόγο να κλαίνε οι ψυχές. Σηκώστε τα μάτια και κοιτάξετε τον κόσμο πώς κολυμπάει στο κλάμα και στο αίμα, για να ιδείτε την "επαλήθευση" της διδασκαλίας σας.

Κι εμείς, που πάμε να ξυπνήσουμε τον κόσμο, δεν υποπτευόμαστε ότι δεν ξυπνήσαμε πρώτα οι ίδιοι. Ο κόσμος μέσα στην ορφάνια του χρειάζεται την παρηγοριά του λόγου του πατέρα και της μητέρας, χρειάζεται να νιώσει παιδί και να κλάψει. Ποιος έχει την ωριμότητα αυτή; Ευτυχώς και δόξα τω Θεώ έχομε Επισκόπους και Επισκόπους επαναστάτες. Η Εκκλησία παίζει τον κρίσιμο ρόλο της κηρύσσοντας επανάσταση. Η επανάσταση της Εκκλησίας είναι η αντικατάσταση της Δικαιοσύνης του κόσμου με τη Συγχώρεση του Θεού και της Ηθικής του κόσμου με τον έρωτα του Θεού.

Μ' αυτές τις αντικαταστάσεις μεταμορφώνεται η κοσμική κοινωνία σε βασιλεία των ουρανών πάνω στη γη. Αντιμετωπίζομε τη σκληρή αντίδραση του κόσμου. Παρακαλούμε τον Θεό να κάμψει την αντίσταση του κόσμου. Ο κόσμος όμως λυγίζει μόνο μπροστά στους μάρτυρες κι εμείς είμαστε ακόμα στα λόγια. Ο Θεός να δώσει να προχωρήσει ο λόγος μας στη μαρτυρία!

Κ. Γ.