Ο Νικ Μάρβελ και ο Πόλεμος με το θηρίο (Γερμανική Γλώσσα)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ   ΤΗΣ   ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ   ΕΚΔΟΣΕΩΣ

Στην εποχή μας γινόμαστε μάρτυρες της δραματικής αποκορυφώσεως ενός ιστορικού παραδόξου: ποτέ άλλοτε η ανθρώπινη “mainstream” επιστήμη δεν φάνηκε ενώπιον των ευρέων κοινωνικών στρωμάτων του πολιτισμένου κόσμου περισσότερο αποξενωμένη από την ιδέα περί ενός προσωπικού Θεού, Δημιουργού και Προνοητού, και περισσότερο βέβαιη για την ικανότητά της να οδηγήσει τον άνθρωπο στο απόγειο των δυνατοτήτων του, σε μια «αυτο-θέωση»·  παραλλήλως, και τελείως αντιφατικώς, η δυναμική είσοδος του παντοειδούς αποκρυφισμού στην ανθρώπινη ζωή επιστρέφει την ανθρωπότητα στο ηθικό και πνευματικό τέλμα της προ-χριστιανικής περιόδου και μαρτυρεί την επιστροφή της δεισιδαιμονίας. Οι αρνητές του αγαπητικού  Εσταυρωμένου Θεού του Χριστιανισμού είναι οι νέοι προσκυνητές της «εξωγήινης διάνοιας» και «μύστες» της αρχαίας μαγείας, η οποία λανσάρεται ως «επιστήμη» των μυστικών δυνάμεων μιας δήθεν εναλλακτικής «διαστάσεως» του κόσμου. Οι καρποί είναι ανάλογοι του δένδρου: η επιστήμη θυσιάζει το παν (και τον ίδιο τον άνθρωπο) στην απόκτηση γνώσεως που χρησιμοποιείται κατά του ανθρώπου, όπως η πολεμική βιομηχανία, ενώ οι νέες «θρησκευτικές» πρακτικές έχουν οδηγήσει στην εκ νέου ανάπτυξη των πιο ακραίων μορφών του ανιμισμού, του σαμανισμού έως και του εωσφορισμού, όπως είναι ο βαμπιρισμός, ο καννιβαλισμός και οι ανθρωποθυσίες. Μάρτυρες αδιάψευστους της νέας πραγματικότητας αποτελούν τα σχετικά θεάματα της χολυγουντιανής Film Industry με τα οποία η σύγχρονη ανθρωπότητα όχι μόνον αδιαμαρτύρητα γαλουχείται, αλλά και ευφραίνεται.

                Ο πρώην νιτσεϊστής, αργότερα βουδιστής, φιλόσοφος και άριστος γνώστης της ανατολικής και της New Age θρησκευτικότητας και σκέψεως Ευγένιος (π. Σεραφείμ) Ρόουζ, αναλύοντας βαθέως - μετά τη στροφή του στην Εκκλησία - την ιστορική εξέλιξη και την μελλοντική προοπτική του μηδενισμού, ευστόχως επισημαίνει ότι δεν υπάρχει σήμερα ευαίσθητος παρατηρητής που να μη συνειδητοποιεί ότι οι άνθρωποι στην εποχή των μηδενιστών, περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, έφτιαξαν τη γη ως εικόνα της κολάσεως. Ο  θεός του μηδενισμού δεν είναι παρά  μια προσδοκία, ένα κενό που αναζητεί να γεμίσει με την αποκάλυψη κάποιου «νέου θεού»· κατά τον Ζαρατούστρα του Νίτσε, «Νεκροί είναι όλοι οι θεοί· τώρα επιθυμούμε τον υπεράνθρωπο για να ζήσουμε»· και λοιπόν, ο μηδενισμός θέτει το ιστορικό του τέλος στο Βασίλειο του Αντιχρίστου· «εκείνος που δεν μπορεί να πιστέψει στον Χριστό πρέπει να πιστέψει και θα πιστέψει στον Αντίχριστο», κατά τον Ευγένιο Ρόουζ [1].    

Λοιπόν, ποια είναι η θέση του Χριστιανού στη μέλλουσα πραγματικότητα που ήδη από τώρα γευόμαστε;

Το προφητικό και εσχατολογικό «διήγημα» η αν θέλετε καταχρηστικώς «μυθιστόρημα»  Ο Νίκ Μάρβελ και ο Πόλεμος με το θηρίο, μας μεταφέρει νοερώς στις παραμονές της τελικής εγκαθιδρύσεως της τώρα διαμορφούμενης μετα-μοντέρνας θρησκευτικής «Νέας  Εποχής» και οικονομικο-πολιτικής «Νέας Τάξεως Πραγμάτων». Γραμμένο από ειδικούς σε θέματα αιρέσεων, παραθρησκείας και αποκρυφισμού, το σενάριο του διηγήματος απεικονίζει μια μελλοντική κοινωνία, όπου τα πάντα έχουν διαμορφωθεί σύμφωνα με τις ντιρεκτίβες - ήδη γνωστές σε μας – της New Age: ο διαλογισμός, η μαγεία, οι εναλλακτικές θεραπείες, η υπερίσχυση της θρησκείας των μυστικών εταιρειών και η ενοποίηση υπό ένα ηγετικό πρόσωπο της παγκοσμίου «πνευματικής» και «κοσμικής» εξουσίας, με εξαίρεση κάποιους θυλάκους Χριστιανισμού, όλα αυτά συνθέτουν ένα σεναριακό τοπίο με έμμεσο συνειρμικό προσανατολισμό στο οργουελικό 1984, τον Γενναίο Νέο Κόσμο του Χάξλεϋ και την Υδροχοϊκή Συνωμοσία της Φέργκιουσον και  - με πολύ αμεσότερες αναφορές - στον κόσμο του Χάρρυ Πόττερ, του αλλιώς – κατά το διήγημα –Larry Rotten.

Μέσα σε όλη αυτή την αποστασία, ο Νικόλαος Βερβελίδης – Νίκ Μάρβελ όπως τον ονομάζουν οι φίλοι του – και η καλή του οικογένεια, αγωνίζονται για την Αλήθεια, δηλ. το Πρόσωπο  του Θεανθρώπου Χριστού και για την αγάπη του Θεού και του πλησίον, με τα ακατανίκητα πνευματικά όπλα της χριστιανικής Πίστεως και Εκκλησίας.  Στον νεαρό ήρωα και τους ομόφρονές του διαλάμπει η από Θεού πνευματική δύναμη και χάρη των πρώτων Χριστιανών Μαρτύρων και Ομολογητών, η οποία ειρηνικώς κατετρόπωσε την πανίσχυρη ειδωλολατρική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία· στη μορφή του εφήβου Νίκ Μάρβελ ενσαρκώνονται και υποστασιάζονται οι αγνοί, αγωνιστικοί, προσευχητικοί και άγρυπνοι νεαροί άγιοι  της αρχαίας Εκκλησίας. Παρά ταύτα, η συνάφεια της διηγήσεως είναι σύγχρονη και εξόχως συναρπαστική: ο συγγραφέας έχει άριστα συνθέσει στο εντέχνως φουτουριστικό σκηνικό της διηγήσεως τα στοιχεία εκείνα της παρακουλτούρας την οποία καλλιεργεί η παγκοσμιοποίηση συστηματικώς τις τελευταίες δεκατίες με κατεύθυνση τη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» και ένα αναμενόμενο «Μεγάλο Αδελφό», εκπαιδευτή και πλανητάρχη. Μόνον ένας καλός γνώστης του πολυδιάστατου και συνάμα ενιαίου αποκρυφιστικού χώρου μπορεί πρεπόντως να εκτιμήσει τις μέσα στο διήγημα νύξεις, αναφορές και αναγωγές στην εξέλιξη της νεοεποχιτικής θρησκευτικότητας απ’ αρχής μέχρι τα έσχατα.

Όμως ο Νίκ Μάρβελ δεν είναι μόνο νοητός! Δεν είναι απλώς προϊόν λογοτεχνικής φαντασίας όπως ο Χάρρυ Πόττερ, ο διανθισμένος με την βαρεία μαύρη εσάνς της πανσπερμίας του παγκοσμίου αποκρυφισμού. Ο Νίκ Μάρβελ είναι κάθε Χριστιανός που αγωνίζεται σήμερα και κάθε Χριστιανός που θα αγωνίζεται μέχρι τα έσχατα και τη Β΄ Παρουσία του φιλανθρωποτάτου και δικαιοτάτου Λυτρωτού και Κριτού μας, όντας «ευωδία Χριστού τω Θεώ εν τοις σωζομένοις και εν τοις απολλυμένοις»[2] και δυναμούμενος από τη θεϊκή ισχύ και την υπόσχεση «αρχομένων δε τούτων γίνεσθαι ανακύψατε και επάρατε τας κεφαλάς υμών, διότι εγγίζει η απολύτρωσις υμών»[3], διότι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός «εξήλθε νικών και ίνα νικήση»[4]. Ο Χάρρυ Πόττερ είναι μια φενάκη και ψευδαίσθηση αυτο-εξελίξεως και αυτο-πραγματώσεως μέσω της (όχι και τόσο ... λευκής) μαγείας, όπως διαπιστώνουν τα ίδια τα θύματά της. Ο όλος αγώνας του Νίκ Μάρβελ είναι η δοκιμασμένη - από τους Αγίους - συνταγή της νίκης του καλού επί του κακού, η οποία θα ολοκληρωθεί στα έσχατα με την εξουδετέρωση του διαβόλου, του θηρίου και του ψευδοπροφήτου και την κατάργηση του Άδου και του θανάτου[5]. Η μελλοντική εξέλιξη των παγκοσμίων πραγμάτων δεν μας είναι άγνωστη στους Χριστιανούς, που έχουμε τον προφητικό λόγο «ως λύχνον φαίνοντα εν αυχμηρώ τόπω»[6] · ό,τι πρόκειται να γίνει κατά τη βασιλεία του Αντιχρίστου, οι «ωδίνες»[7] που θα υποστούν οι άγιοι και η τελική τους λύση, η αιώνια βασιλεία και δόξα  για όσους δεν υποκύψουν στον Αντίχριστο, είναι λεπτομερώς καταγεγραμμένα στην Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, και στα συγγράμματα των Αγίων Πατέρων της Εκλησίας.  Έτσι ουσιαστικώς δεν είναι ο Νίκ Μάρβελ ο «αντι-Πόττερ», αλλά ο πραγματικός άνθρωπος με την αιώνια προοπτική που του εμφύτευσε ο Πλάστης του. Ο Πόττερ είναι η θλιβερή και καταδικασμένη σε αποτυχία ύβρη ενός ακόμη Ίκαρου που επιμένει να αγνοεί την απύθμενη μισανθρωπία του ενυποστάτου και νοήμονος Κακού[8], αλλά και αυτά τα δικά του οντολογικά όρια, καθιστάμενος αντι-άνθρωπος και ως εκ τούτου δαιμονικός.

Ίσως προξενεί στον αναγνώστη κάποια απορία η συχνή επανάληψη από τους Χριστιανούς ήρωες του Νίκ Μάρβελ της συντόμου προσευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ (Υιε του Θεού) ελέησόν με τον αμαρτωλόν». Αλλ’ αυτή δεν είναι μια μηχανικά επαναλαμβανόμενη υπενθύμιση εν είδει ινδουϊστικού «μάντρα»· είναι η γνωστή από την αρχαία Εκκλησία και εφαρμοζόμενη από τους Μοναχούς της Αγίας Γης ήδη προ του 6^ο αι. συμπερίληψη των απλών ευαγγελικών και αποστολικών ομολογιών πίστεως και προσευχών. Η προϋπόθεση του Αποστόλου Παύλου «ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν ει μη εν Πνεύματι Αγίω»[9], η απόδειξη του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου ότι «παν πνεύμα ό ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα εκ του Θεού εστι»[10], η εμπνευσμένη από τον Θεόν Πατέρα ομολογία του Αποστόλου Πέτρου «Συ ει ο Χριστός ο Υιος του Θεού του ζώντος»[11], οι ειλικρινείς δεήσεις της Χαναναίας και του τυφλού Βαρτίμαιου «υιε Δαυίδ  Ιησού, ελέησόν με»[12] και η ταπεινή ομολογία «ανήρ αμαρτωλός ειμι, Κύριε»[13], όλα τα ως άνω συμπεριλαμβάνονται στην παραπάνω πασίγνωστη προσευχή - αληθή πανάκεια του Νίκ Μάρβελ. Η μικρή αυτή προσευχή, παντοδύναμη - διότι ο Χριστός όρισε «ό,τι αν αιτήσητε εν τω ονόματί μου, τούτο ποιήσω, ίνα δοξασθή ο Πατήρ εν τω Υιώ»[14] - αποτελεί επίσης συμπερίληψη της Χριστολογίας, διότι ομολογεί του Θεανθρώπου την Θεότητα («Κύριε»), την ανθρωπότητα («Ιησού»), την υποστατική (σε ένα Πρόσωπο) ένωση των δύο φύσεών Του («Χριστέ»), αλλά και ότι είναι ασύγχυτη η ένωση αυτή, εφ’ όσον διατηρείται ακόμη και μετά από αυτήν την ένωση αναλλοίωτο το υποστατικό ιδίωμά Του ως Υιού («Υιε του Θεού»). Η επιμονή στην προσευχή αυτή ανταποκρίνεται στην εντολή του Κυρίου «αγρυπνείτε εν παντί καιρώ δεόμενοι»[15] και την προτροπή του Αποστόλου Παύλου «αδιαλείπτως προσεύχεσθε»[16]. Και τα αποτελέσματά της;  Υπερβαίνουν την περιγραφή, αλλά τα γνωρίζουν καλώς όσοι την εφαρμόζουν με πίστη και επιμονή, διότι «εν τω ονόματι Ιησού», που είναι «το υπέρ παν όνομα»,  κάθε είδους και κάθε εντάσεως δαιμονική και μαγική ενέργεια καταργείται, και «παν γόνυ κάμψει, επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και πάσα γλώσσα εξομολογήσεται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός»[17]. 

Ευχόμαστε στους αγαπητούς μας αναγνώστες του γερμανοφώνου αναγνωστικού κοινού, κυρίως τους νέους, να απολαύσουν στη διάνοια, τη φαντασία και την καρδιά τους τις Χριστοκεντρικές περιπέτειες του Νίκ Μάρβελ και να καταρτισθούν στην αγάπη της Αγίας Τριάδος του Θεου ημών «και του μέχρι Σταυρού και θανάτου αγαπήσαντος ημάς Χριστού», πρώτου και τελευταίου και μόνου αληθινού Χριστού.

Εκφράζουμε εν πρώτοις τις θερμές μας ευχαριστίες στον Πνευματικό μας Πατέρα, Αρχιμ. Κύριλλο, Καθηγούμενο του Ι. Ησυχ. Παντοκράτορος, που με τις ευλογίες του ιδρύθηκε και δραστηριοποιείται ο Σύλλογός μας. Ξεχωριστές ευχαριστίες αρμόζουν στην Πανελλήνια Ένωση Γονέων και ιδιαιτέρως στον κ^ο  Ιωάννη Μηλιώνη, για την ολόθυμη άδεια να μεταφράσουμε το βιβλίο του. Επίσης, θερμότατα ευχαριστούμε την μεταφράστρια του πονήματος κ^α Μάριον Αλιπράντη, ομ. Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών, όντες βέβαιοι, ότι θα λάβει από Θεού την ανταπόδοση των κόπων της για την ωφέλεια των αδελφών. Τέλος, ευχαριστούμε εκ καρδίας το ζεύγος Γεώργιο και Κων/να Νικολαΐδη (ACS Λαγκαδά) για την προσφορά τους στην παρούσα έκδοση και όλα τα μέλη και φίλους του Συλλόγου που ποικιλοτρόπως στηρίζουν το έργο του.

«Λοιπόν, αδελφοί, χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλείσθε, το αυτό φρονείτε, ειρηνεύετε, και ο Θεός της αγάπης και ειρήνης έσται μεθ’ υμών»[18].

«Η σκοτία παράγεται και το φως το αληθινόν ήδη φαίνει»[19].

Σύλλογος Φίλων του Ιερού Ησυχαστηρίου Παντοκράτορος  Μελισσοχωρίου

« Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς »

Einleitung für die deutsche Ausgabe

In unserer Epoche werden wir Zeugen des dramatischen Höhepunktes eines historischen Paradoxons: Niemals erschien die menschliche „Mainstream“- Wissenschaft angesichts der breiten gesellschaftlichen Schichten der zivilisierten Welt von der Vorstellung eines persönlichen Gottes, Schöpfers und Lenkers, entfremdeter, und niemals überzeugter von ihrer Fähigkeit, den Menschen zum Gipfel seiner Möglichkeiten zu führen, hin zur „Selbst-Vergottung“; parallel, und völlig im Widerspruch dazu, führt der dynamische Einzug des Okkultismus jeglicher Couleur ins menschliche Leben die Menschheit zurück  in den ethischen und geistigen Sumpf der vorchristlichen Periode und zeugt von der Wiederkehr des Aberglaubens. Die Leugner des liebenden gekreuzigten Gottes des Christentums sind die neuen Anbeter der „außerirdischen Intelligenzen“ und „Eingeweihte“ der archaischen Magie, die als „Wissenschaft“ der mystischen Kräfte einer angeblich alternativen „Dimension“ des Kosmos lanciert wird. Die Früchte sind wie der Baum: Die Wissenschaft opfert alles (auch den Menschen selbst) beim Erwerb von Kenntnissen, die gegen den Menschen verwendet werden, wie die Kriegsindustrie, während die neuen „religiösen“ Praktiken zu einer erneuten Entwicklung der extremsten Formen des Animismus, des Schamanismus sowie des Satanismus geführt haben, als da sind Vampirismus, Kannibalismus und Menschenopfer. Unwiderlegbare Zeugen der neuen Wirklichkeit bilden die diesbezüglichen Darbietungen der Filmindustrie von Hollywood, mit denen die zeitgenössische Menschheit sich nicht nur widerspruchslos nähren, sondern gar erfreuen lässt.

Der frühere Nietzscheaner, spätere Buddhist, Philosoph und hervorragende Kenner der östlichen Religiosität sowie des New Age-Gedankenguts Eugene (Pater Seraphim) Rose analysiert tiefgehend - nach seiner Wendung zur Kirche  - die historische Entwicklung und die Zukunft des Nihilismus  und weist treffend darauf hin, dass es heute keinen sensiblen Beobachter gibt, dem nicht bewusst wird, dass die Menschen in der Epoche der Nihilisten die Erde zu nichts mehr als zu einem Abbild der Hölle gemacht haben. Der Gott des Nihilismus ist nur eine Erwartung, eine Leere, die sich mit der Offenbarung irgendeines „neuen Gottes“ zu erfüllen sucht - gemäß dem Zarathustra von Nietzsche: „Tot sind alle Götter; nun wollen wir, dass der Übermensch lebe!“ -, und so setzt der Nihilismus sein historisches Ende auf das Königreich des Antichristen an; „wer nicht an Christus glauben kann, muss etwas glauben, und er wird an den Antichristen glauben“,  sagt Eugene Rose.[1]

Welche Stellung wird der Christ in der zukünftigen Wirklichkeit, von der wir schon jetzt einen Vorgeschmack haben, einnehmen?

Die prophetische und eschatologische „Erzählung“ oder, wenn man will, der „Roman“ Nick Marvel und der Kampf mit der Bestie versetzt uns geistig an den Vorabend der endgültigen Einrichtung der  sich derzeit formierenden postmodernen religiösen „Neuen Epoche“ und der ökonomisch-politischen „Neuen Weltordnung“. Von Experten des Themenbereichs Häresien, Sekten und Okkultismus ausgearbeitet, veranschaulicht das Szenarium der Erzählung eine zukünftige Gesellschaft, in der alles nach den – uns schon bekannten – Direktiven des New Age umgestaltet worden ist: Meditation, Magie, alternative Heilmethoden, Dominanz der Religion der Geheimgesellschaften und der Zusammenschluss unter einer Führungsperson der globalen „geistlichen“ und „weltlichen“ Macht, ausgenommen einige Enklaven der Christenheit, dies alles bildet einen Schauplatz, der indirekt auf das orwellsche 1984, die Schöne Neue Welt von Huxley und die Sanfte Verschwörung von Ferguson verweist und – mit viel direkteren Bezügen – auf die Welt von Harry Potter,  dem Larry Rotten der Erzählung.

In diesem Spannungsfeld kämpfen Nikolaos Vervelidis – Nick Marvel, wie er von seinen Freunden genannt wird – und seine gute Familie für die Wahrheit, d.h. die Person des Gottmenschen Christus und für die Liebe zu Gott und dem Nächsten, mit den unbesiegbaren geistlichen Waffen des christlichen Glaubens und der Kirche. In dem jungen Helden und seinen Gleichgesinnten leuchtet die von Gott gegebene geistige Kraft und Gnade der ersten christlichen Märtyrer und Bekenner, die das mächtige götzendienerische Römische Kaiserreich friedlich besiegte; in der Gestalt des Jugendlichen Nick Marvel verkörpern und verwirklichen sich die reinen, kämpfenden, betenden und wachenden jungen Heiligen der alten Kirche. Doch ist der Hintergrund der Erzählung zeitgenössisch und höchst spannend: der Autor hat mit der kunstvoll futuristischen Szenerie der Erzählung ausgezeichnet die Elemente der Subkultur verbunden, welche die  Globalisierung in den letzten Jahrzehnten systematisch kultiviert in Richtung auf die „Neue Weltordnung“ und einen erwarteten „Großen Bruder“, den Lehrmeister und Weltherrscher. Nur ein guter Kenner des vielschichtigen und gleichzeitig einheitlichen okkulten Raumes kann die Anspielungen, Verweise und Rückgriffe in der Erzählung, die sich auf die Entwicklung der New-Age-Religiosität von Beginn bis Ende beziehen, gebührend würdigen.

Aber Nick Marvel ist nicht bloß ausgedacht! Er ist nicht einfach ein Produkt dichterischer Phantasie wie Harry Potter, der durchsetzt ist mit dem schweren schwarzen Gedankengut der Panspermie des globalen Okkultismus. Nick Marvel ist jeder Christ, der heute kämpft und jeder Christ, der kämpfen wird bis zum Ende der Welt und der Wiederkunft unseres höchst menschenfreundlichen und höchst gerechten Retters und Richters, er ist „Wohlgeruch Christi für Gott unter denen, die gerettet werden und unter denen, die verloren gehen“[2] und gestärkt durch die göttliche Kraft und das Versprechen „wenn aber dies zu geschehen beginnt, dann schauet auf und erhebt eure Häupter, denn es naht eure Erlösung“[3], denn der Gottmensch Jesus Christus „zog als Sieger aus, um zu siegen“.[4]  Der Harry Potter ist die Erfindung und Illusion einer Selbstentwicklung und Selbstverwirklichung inmitten der (beileibe nicht … weißen) Magie, wie ihre eigenen Opfer konstatieren. Der gesamte Kampf von Nick Marvel ist die - von den Heiligen - wohlerprobte Methode, wie das Gute über das Böse siegt, was am Ende der Welt vollendet werden wird durch die Vernichtung des Teufels, der Bestie und des falschen Propheten und durch die Abschaffung des Hades und des Todes.[5]  Die künftige Entwicklung des Weltgeschehens ist uns Christen nicht unbekannt, die wir das prophetische Wort haben: „wie eine Leuchte, die am finsteren Ort scheint“[6]; was während der Herrschaft des Antichristen passieren wird, die „Wehen“[7], die die Heiligen auszuhalten haben und die endgültige Lösung, das ewige Königreich und der Ruhm für diejenigen, die sich dem Antichristen nicht beugen, ist detailliert in der Heiligen Schrift niedergelegt, im Alten und Neuen Testament, sowie in den Schriften der Heiligen Väter der Kirche. Daher ist Nick Marvel im Wesentlichen nicht der „Anti-Potter“, sondern der wirkliche Mensch mit der ewigen Perspektive, die sein Schöpfer in ihn gepflanzt hat. Der Potter ist die jämmerliche und zum Scheitern verurteilte Selbstüberhebung eines weiteren Ikarus, der darauf besteht, den bodenlosen Menschenhass des existierenden und denkenden Bösen[8] zu ignorieren, ebenso wie seine eigenen ontologischen Grenzen, wodurch er zum Anti-Menschen und somit dämonisch wird.

Vielleicht beschäftigt den Leser das von den christlichen Helden im Nick Marvel so oft wiederholte kurze Gebet: „Herr Jesus Christus (Sohn Gottes), hab Erbarmen mit mir Sünder“. Freilich ist dies kein mechanisch wiederholtes Memorieren nach der Art des hinduistischen „Mantra“;  es ist der seit der alten Kirche bekannte und von den Mönchen des Heiligen Landes schon vor dem 6. Jahrhundert angewandte Inbegriff der einfachen evangelischen und apostolischen Glaubensbekenntnisse und Gebete. Die Grundvoraussetzung des Apostels Paulus: „keiner kann sagen: Jesus ist der Herr, wenn er nicht aus dem Heiligen Geist redet“[9], der Beweis des Hl. Johannes des Theologen: „jeder Geist, der Jesus Christus als den im Fleische gekommenen bekennt, ist aus Gott“[10], das von Gott Vater inspirierte Bekenntnis des Apostels Petrus: „Du bist Christus, der Sohn des lebendigen Gottes“[11], die aufrichtige Anrufung der kanaanäischen Frau und des blinden Bartimäus: „Sohn Davids Jesus, erbarme dich meiner“[12], und das demütige Bekenntnis: „Herr, ich bin ein sündiger Mensch“[13],  all dies ist im obengenannten, weithin bekannten Gebet inbegriffen, dem wahren Allheilmittel des Nick Marvel. Dieses kleine, so mächtige Gebet – denn Christus sagte: „um was ihr in meinem Namen bitten werdet, das werde ich tun, damit der Vater im Sohn verherrlicht werde“[14] - stellt zudem den Inbegriff der Christologie dar, denn es bekennt die Gottheit des Gottmenschen („Herr“), die Menschheit („Jesus“), die hypostatische Einheit (in einer Person) Seiner beiden Naturen, aber auch, dass diese Einheit unverwechselbar ist, da auch in dieser Einheit Seine hypostatische Eigenschaft als Sohn („Sohn Gottes“) aufrechterhalten bleibt. Die Beharrlichkeit in diesem Gebet antwortet auf das Gebot des Herrn: „wachet alle Zeit und betet“[15] und den Ansporn des Apostels Paulus: “betet ohne Unterlass“.[16] Und seine Ergebnisse? Sie übersteigen die Beschreibung, aber diejenigen kennen sie gut, die es mit Glauben und Ausdauer anwenden, weil „im Namen Jesu“, der „über alle Namen“ ist, jede mögliche Art von dämonischer und magischer Energie aufgehoben wird, und „jedes Knie sich beugt, im Himmel, auf der Erde und unter der Erde und jede Zunge zur Ehre Gottes bekennt: Jesus Christus ist der Herr.“ [17]

Wir wünschen unseren lieben deutschsprachigen Lesern, insbesondere den jungen Menschen, dass sie sich an den christozentrischen Abenteuern von Nick Marvel im Geiste, in der Vorstellungskraft und in ihren Herzen erfreuen und sich entfalten in der Liebe der Heiligen Dreieinheit, unseres Gottes, und des ersten und letzten und einzig wahren Christus, der  „uns bis zum Kreuz und zum Tod geliebt hat“.

Wir möchten zuerst unseren wärmsten Dank unserem Geistlichen Vater, Archimandrit Kyrillos, Abt des Hl. Pantokrator-Klosters,  aussprechen, mit dessen Segen unser Verein gegründet wurde und tätig ist. Besondere Danksagungen gebühren dem Panhellenischen Elternverband, und insbesondere Herrn Johannes Milionis für seine vorbehaltlose Erlaubnis zur Übersetzung seines Buches. Ebenso danken wir wärmstens der Übersetzerin des Werks Frau Marion Alipranti, Dozentin i.R. von der Universität Athen, und sind sicher, dass sie von Gott den Lohn für ihre Arbeit zum Nutzen der Brüder und Schwestern erhalten wird. Und schließlich danken wir von Herzen dem Paar Georg und Konstantina Nikolaidis (ACS Langada) für ihr Angebot für die Herausgabe des vorliegenden Buches, sowie allen Mitgliedern und Freunden des Vereins, die seine Arbeit auf vielfältige Weise unterstützen.

       „Im übrigen, liebe Brüder, freuet euch, vervollkommnet euch, lasst euch ermahnen, seid eines Sinnes, haltet Frieden; dann wird der Gott der Liebe und des Friedens mit euch sein.“[18]

      „Die Finsternis schwindet und das wahre Licht leuchtet bereits.“[19]

Verein der Freunde des Heiligen Klosters Pantokrator Melissohori

„Hl. Gregorios Palamas"