Σύγχυση, πρόκληση, αφύπνιση: Φανατισμός ή αυτογνωσία;

Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός της Εκκλησίας της Ελλάδος -αναγκαίο βήμα προσαρμογής στη νέα πραγματικότητα- μου έκανε την τιμή να μου αναθέσει ένα εβδομαδιαίο σχόλιο με τον τίτλο "ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ". Επί ένα χρόνο είχα την ευκαιρία μέσα από τα σχόλιά μου αυτά να προσεγγίζω επίκαιρα θέματα και γεγονότα της καθημερινότητάς μας, ενδοελλαδικής και εξωελλαδικής. Υπήρχαν δε ακροατές, που μου έκαναν την τιμή να ακούουν τα σχόλιά μου ανελλιπώς και ακόμη να τα συζητούν συχνά μαζί μου. Αυτοί είναι εκείνοι, που με προέτρεψαν να επιλέξω τα σημαντικότερα από αυτά και να τα δημοσιεύσω. Τους ευχαριστώ και για τα δύο, όπως ευχαριστώ και τις εκδόσεις ΠΑΡΟΥΣΙΑ, που ανέλαβαν με προθυμία την εκτύπωσή τους.

Κατανεμημένα σε τρεις ενότητες τα Σχόλια, ανταποκρίνονται σε διάφορες όψεις του σημερινού βίου στην "καθ' ημάς Ανατολήν", με προεκτάσεις και στην ευρύτερη Ορθοδοξία. Το βάρος όμως πέφτει στην ελλαδική πραγματικότητα, που παλεύει ανάμεσα στη "σύγχυση" και την "αλλοτρίωση". Γι' αυτό πρωταρχικό θέμα είναι η ένταξή μας στην Ενωμένη Ευρώπη, ο ουσιαστικότερος προσανατολισμός του Γένους/Έθνους μας μετά το 1453 και το 1821. Γνωρίζω, βέβαια, καλά πόσο οδυνηρό αλλά και επικίνδυνο είναι να ταράζεις την ευφορία των "υπευθύνων", επιλέγοντας το έργο του "προφήτη", και ερχόμενος κατάφωρα σε σύγκρουση με την κυρίαρχη ιδεολογία, τις κομματικές γραμμές, τα ευδαιμονιστικά οράματα, τη μανία του εξευρωπαϊσμού. Αν όμως δεν το αποτολμήσει αυτό ένας ορθόδοξος Παπάς, που με τη Χάρη, μάλιστα, του Θεού ερευνά αδιάκοπα το ιστορικό γίγνεσθαι της ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ, τότε ποιος μένει να το κάμει; Πόσο μάλιστα, όταν η πορεία των πραγμάτων δικαιώνει τους φόβους!

Τα Σχόλια αυτά έχουν, έτσι, τον χαρακτήρα μιας μαρτυρίας. Συγχρόνως όμως είναι μικρά σαλπίσματα στο ξημέρωμα μιας "νέας εποχής", στην οποία θα κριθεί ανεπανόρθωτα η ιστορική συνέχειά μας. Ας τα διαβάσει ο αναγνώστης, όπως τα άκουγε από το Ραδιόφωνο, με την ίδια κριτική διάθεση, αλλά και αγάπη. Παρ' όλο δε που θα φανεί φιλόδοξο και υπεροπτικό, ας μου επιτραπεί να τα προσφέρω σαν ένα τραγούδι· θα 'λεγα σαν το solo του oboe πριν από την "καταιγίδα" στον "Γουλιέλμο Τέλλο" του Ροσσίνι. Έχουν και αυτά κάτι από τη γλυκειά οξύτητα του oboe, που δεν παύει όμως να τραγουδά, παρ' όλο που η μελωδία του έχει μια γεύση αγωνίας.

† πρωτοπρεσβ. Γ. Δ. Μεταλληνός